‘A journey is best measured in friends rather than miles’

We zijn nu bijna een half jaar ons nieuwe leven aan het leven.
Bovenstaande quote van Tim Cahill ondervonden we in 2018 aan de lijve.
In dit jaaroverzicht stel ik graag een lijst mensen aan jullie voor. Dankzij al deze mensen genieten we zo van dit reizende bestaan en zijn we verrijkt met een boel inspiratie en levenslessen.
Dank jullie wel allemaal!

Nederland – Engeland – Frankrijk

De Duitse meneer Günter ontmoetten we al in de haven van Zwolle. Tijdens het klussen droeg hij vaak een kleurige omslagdoek en een paar mooie kettingen. ’s Avonds hoorden we hem gitaar spelen in zijn kuip. Bij ons uitzwaaifeest gaf hij ons een oud boek en maakte hij achtergrond muziek voor alle gasten.

Konstantinos

Tijdens ons kroegconcertje in Reading was Konstantinos onze grootste fan. Zwager Freddy kende hem via de universiteit. De Griek zat vol leuke verhalen en filmde alle liedjes die we zongen. We hebben erg gelachen met hem.

Op Alderney leerden we Tom en George kennen. Tom, de Brit, schoot Jenneke te hulp toen ze in de dingy het lekkende schip verliet. Hij hielp ons razendsnel aan de juiste contacten en kwam later die dag regelmatig vragen of alles goed ging. George de lasser gaf ons frambozen uit eigen tuin en zette zijn relatie voor ons op het spel. De dag van het lassen van Tutti was ook zijn verkeringsjubileum. Hij gaf te kennen dat zijn vriendin behoorlijk aan ‘t pushen was dat hij nu écht thuis moest komen, terwijl hij nog een laatste laag epoxy op de romp smeerde. 🙂

Tekening van Jane

De zondag in Alderney bezochten we een kerk vol met hartelijke Britten. Er stond een fijne piano dus ik was heel blij dat ik na de dienst even lekker kon spelen. Iedereen was de zaal uitgelopen naar de koffie behalve mrs. Jane. Later liet ze me zien dat ze me getekend had met haar ogen dicht. Ze vond dat ik het ook maar moest proberen: ‘Close your eyes darling and think of something. Draw it without watching, you cannot make mistakes’. Wat een lief mens met wijze levenslessen, we hebben nog een poos gezellig gekletst.

In Camaret sur Mer lagen we voor anker met een Britse hippie boot. Aan boord waren twee stellen: Ben&Kathy en Ben&Amy. Ze nodigden ons uit om pannenkoeken te komen eten. Zoals het echte zeelui betaamt kon je kiezen uit ‘beer or gin’ bij de lunch.

Spanje – Portugal

We lagen nog niet eens aan de steiger van Muros of enthousiaste Michel stond ons al handenwrijvend op te wachten: “Daar is de Tutti!”. Ook zijn vrouw Nadine kwam al snel aangelopen. Toen we hoorden dat hun boot Aquamarijn heette, moesten we gelijk aan een incident in Zuid-Engeland denken. We hadden gegniffeld om een niet-al-te-vloeiend-Engels-sprekende-Nederlander over de marifoon: ‘we are from steel’. Gelukkig zit Michel vol zelfspot, we hebben erg met hen gelachen.

Michiel en Arianne lagen op dat moment ook in Muros, met hun boot ‘Joy. Dit vrolijke stel hebben we later bij Islas Ciès beter leren kennen. Ze waren de eerste heuse ‘visite’ bij Tutti aan boord en we hebben heerlijk lang zitten kletsen onder het genot van kruidenbitter. Toen we het hadden over de reden om te vertrekken zei Michiel doodgewoon: “ik wilde gewoon een flink stuk zeilen”.

Gezelligheid op Pitou

In korte tijd veel nieuwe namen en dan nóg iemand met bijna dezelfde naam: Machiel en z’n vrouw Liselotte. Ze zijn al eerder op wereldreis geweest met een zeilboot en verheugden zich erg op het sociale zeilersleven. Voordat dat hier bij de Spaanse ria’s op gang kwam had Machiel wel eens gebromd: “waar blijven die andere zeilers nou?” 🙂 Nou hier zijn we dus: hun boot Pitou stroomde bij Islas Ciès vol mensen. Samen met de bemanning van Joy en Aquamarijn hadden we een gezellige BBQ. Later in Bayona nodigden deze lieve mensen ons nóg een keer uit om te komen eten. In ruil voor het heerlijke Indiaase diner kregen ze een live-liedje van ons.

“Hey guys!” schalde het over het water in Bayona. Mats met zijn lange blonde haar vormde een grappig plaatje met zijn vrolijk beschilderde boot. Deze Duitse jongen met zijn Russische vriendin voelden al snel als gelijkgestemden. Ook zij waren jonge mensen met erg weinig apparatuur aan boord, laat staan digitale zeekaarten waar je voor moet betalen 🙂 Met dit verschil dat zij helemaal verzot waren op Techno muziek. Aan hun boot hing een bord ‘Where is TECHNO?’ waarmee ze al geregeld goede feestjes op het spoor waren gekomen. Het is hun manier van meditatie en het ontmoeten van gelijkgestemden.

Na een lange zoektocht op onze vouwfietsjes kwamen we bezweet en te laat de ruimte binnengevallen: de Portugese kerk. Het bleek meer een huiskring te zijn, de hele liturgie stond even stil toen we binnenkwamen. Débora vormde met haar familie de helft van de club mensen en wilde wel voor ons vertalen. Na de dienst verwees ze ons enthousiast naar de Surf Church, een Engelstalige gemeente bij de boulevard. Na van de hele gemeente kusjes en knuffels ontvangen te hebben liepen we vrolijk weer naar buiten: op naar de volgende kerk, even de schade inhalen 🙂

Do the things you love for the One you love

Bij de Surf Church ontmoetten we o.a. Dustin. Hij en zijn vrouw Mia zetten zich als missionaries hier in Porto. Mia was hoogzwanger, ze stonden op het punt om met verlof in Duitsland hun eerste kind op de wereld te zetten. We hebben er samen voor gebeden en gedankt voor het feit dat wij die zondag 7 jaar getrouwd waren. Wat mooi om zomaar dit soort persoonlijke dingen met elkaar te delen terwijl je elkaar nog maar net ontmoet hebt.

Marij en Toon ontmoetten we in de haven van Lexious. Ze hadden en hebben grote zeilplannen met hun boot Pien en daar kwam nu de laatste weken opeens een project bij: Marij is zwanger! Ze waren volop bezig aan om de bevalling in te plannen in hun wereldreis. Helaas gaan we hen dus voorlopig niet meer tegenkomen want een oceaanovertocht stellen ze nog even uit.

Van Dody kreeg ik een dikke kus nadat we samen de orkaan Leslie goed hadden doorstaan. Ze leeft al vier jaar zij aan zij met de ruige vissers in de haven van Nazaré. Al klussend aan haar boot hoopt deze stoere Duitse vrouw ooit haar scheepje weer in het water te krijgen. Door haar verhalen over de mannen kreeg ik een beter beeld van hen. Het is ook niet niks om elke nacht de zee op te moeten, zo hard te werken voor weinig geld. Samen met Dody ging ik shoppen bij de Lidl. Ik kocht een waterkoker, zij warme pantoffels en samen keken we nog even bij de monstergolven.

Hé, die boot kennen we!’ zeiden we toen we de haven van Portimão indraaiden. Het was de catamaran Zilt die tegelijkertijd met ons in het blad Zeilen had gestaan. De bemanning Jose-Anne, David en hondje Lulu hebben een mooie missie: al zeilend bieden ze coaching trajecten aan voor Nederlanders die behoefte hebben aan bezinning. We hebben genoten van de goede gesprekken en hun gastvrijheid.

Gezelligheid op de Zilt

Al snel werden we verder ingewijd in de Nederlandse enclave in Portimão. Michiel en Marije met hun kinderen Madelief en Jaap nodigden ons uit op hun boot de Karakter. Daar waren ook Han en Mariëlle (boot BenNL) en een leuk Deens gezin met meisjes. Heerlijk om lekker samen te beppen, borrelen en chips te eten :D. Op de laatste avond voordat vrijwel iedereen naar de Canarische eilanden zeilde kwamen we nog een keer bij elkaar aan boord van Zilt. Bart en ik zongen een paar liedjes en we ontmoetten wéer nieuwe mensen: Gerry en Steven van de Wandelaar. Dat is me toch een boot.
Het leuke is dat al deze boten de afgelopen weken elkaar weer ontmoetten hier in Las Palmas. We hebben samen oud&nieuw gevierd en muziekschool Zweers werd weer geopend voor Jaap en Madelief.

Muziekschool Zweers

Oliebollen! dank je, Han!

 

 

 

Canarische eilanden

‘hey, christmastree! Do you see us on the radar?’ klonk er door de marifoon voor de kust van Lanzarote. Marcel waarschuwde een dik cruiseschip voor twee zeilbootjes: zijn eigen boot Tibi en die van ons. Wij zouden er nooit aan denken om zo’n groot lichtgevend schip op te roepen om voor ons uit te kijken, weer wat geleerd :). Marcel kocht een boot in Griekenland en was nu op weg naar zijn thuisland Australië. Later kwam hij in Arrecife zijn vers gevangen vis brengen.

In de haven van Arrecife was geen plek voor ons. Wel ontmoetten we er Marjo en Edwin. Zij wonen daar op een heel mooi gerestaureerd oud schip. Aan boord waren ook Johanneke de logé en hun hondje. Marjo is ook muzikant en enthousiast over ons verhaal koppelde ze ons aan Quido, een muzikant die ze kende in Las Palmas. Met hem hebben we een aantal keer muziek gemaakt.

Afstreepkaart voor Dean

Toen Bart naar ons anker dook op de ankerplek van Arrecife werd hij gelijk aan het werk gezet door de Amerikaanse buurman John. Hij wilde zijn anker ook wel even gecheckt hebben. In ruil daarvoor kreeg Bart koffie. Later ontmoetten we ook zijn vrouw Cara en zoontje Dean van 1,5 jaar oud. Toen John een middag moest babysitten kwam hij gezellig met Dean naar Tutti om alle muziekinstrumenten uit te proberen. Uiteindelijk zwaaiden we hun boot ‘Sentijn’ uit richting de Kaapverden. Aan boord hadden ze cadeautjes van Tutti: Dean mocht er elke week van de oversteek eentje open te maken en elke dag een cijfer afstrepen op de kaart.

‘Hé, waar is Marcel gebleven?’ We peddelden een keer ‘s avonds laat terug naar onze boot en tuurden om ons heen. We hadden nog een Marcel leren kennen op de ankerplek in Arrecife maar zijn boot Beau4 was ineens weg. Bart peddelde met de dingy het donker in om polshoogte te nemen. Hij vond Marcel etend op zijn boot drijvend richting open zee: hij had totaal niet door dat zijn moorringlijn geknapt was! Onder het genot van wijn of koffie kunnen we urenlang praten over politiek, religie, samenleving en boeken. In Las Palmas troffen we hem weer en gingen de gesprekken gewoon door alsof we nooit gestopt waren. We hopen hem in Suriname weer te zien!

Canarische sigaar

Bij aankomst op een ankerplek naast Puerto Calero zagen we welgeteld één schip liggen. Met een Nederlandse vlag.  Aan boord van ‘Libra’ leerden we Jelle en Natassa kennen. Ongeveer even oud als wij en precies tegelijk met ons uit Portimão vertrokken. Natassa komt uit Griekenland en hun voorlopige doel is dan ook om daar heen te varen. Met oud&nieuw rookten we samen dikke Canarische sigaren en dansten we op Spaanse muziek :D. (voor de oplettende lezer die Bart een beetje kent: ‘we’ is in dit geval inderdaad Jenneke, Jelle en Natassa 🙂 )

De klassieke gitarist José Maria woonde lang geleden een poos in ons kikkerlandje. Hij studeerde aan het conservatorium van Den Haag en woonde samen met zijn Nederlandse vriendin in Zwolle. In Las Palmas kwam ik met hem in contact omdat ik informatie zocht over een concertreeks die hij organiseerde. Hij was super vriendelijk en wees me de weg op het conservatorium hier waar hij hoofdvaklessen verzorgt. Dankzij hem kon ik een aantal ochtenden heerlijk piano spelen in een kamer voor mezelf.

Na een geslaagd jazz concertje struinden we met Jan (vader Bart) en Sharon (vriendin Jenneke) om 22:00 door de stad. We hadden honger en ons oog viel op een leuk restaurantje. De humoristische Dahlia bediende ons met speels gemak. Aan het eind van de avond wist zij van ons zeilverhaal, wisten wij dat ze uit Italië kwam en dat ze daar de kerstdagen met familie door zou brengen. Toen we al betaald hadden en de baas vertrok schonk ze voor ons allemaal een gratis glaasje limoncello in.

Naast zeilers ontmoeten we hier ook hitchhikers. Ze slapen op het strand en zoeken overdag naar boten die de oceaan overgaan. Het meest contact hebben we met Sarah en Lukas. Deze twee jonge mensen zijn zo…  Ach daar typen we wel een aparte blog over.

Officieel was het nét een paar uur 2019 maar toch komt hij nog in ons jaaroverzicht: José Larcos. In de dansende massa mensen met oud&nieuw viel hij op met z’n plastic speelgoed gitaar om zijn nek. We moesten lachen om zijn passionele gitaristen imitaties. Uiteindelijk kwam hij op ons af met allerlei schrijfgerei en een voddige stapel A4tjes. Met een ernstig gezicht begon hij mij vervolgens te portretteren, terwijl Bart de rol van plastic gitarist overnam. We gaven het door hem afgesproken bedrag voor zijn tekening en als fooi een dikke knuffel.