We zeilen intussen al een poos rond in het land ‘St. Vincent and the Grenadines’. Begonnen bij de Grenadines en nu in St. Vincent. Dit gebied heeft vele gezichten. Het meest voor de hand liggende gezicht is dit:

Hier genieten we natuurlijk enorm van. We zwemmen met zeeschildpadden en hebben zwembadblauw water rond de boot. Maar uiteraard heeft het land ook vele andere gezichten. Die komen vaak niet in de magazines en reclamefolders maar zijn eigenlijk veel interessanter. Het zijn gezichten die je misschien ook pas te zien krijgt als je er wat meer tijd doorbrengt. Groene valleien, stukjes regenwoud, arme dorpjes, winderige ankerplekken, vulkanen en stoffige bergen vol slangen en landschildpadden.
Ruim een maand hebben we rondgevaren, rondgehangen en rondgewandeld op deze toffe plekken. Als resultaat stel ik enkele gezichten aan u voor:

John – eiland Canouan

Op een ochtend lopen we door het dorp en vragen een vriendelijke oude man waar het politie bureau is. ‘Oh, are you allright? Something happened on your boat last night?’. ‘Nee meneer, we hebben alleen maar gehoord dat er gratis wifi is rond het gebouw, bedankt voor de goede zorgen’.
We lachen maar een beetje om dit misverstand.
Als ik de volgende dag weer aan land kom, komt John (de eigenaar van de Beach Bar) meteen op me af. ‘Everything allright? Was there someone on your boat last night?’. ‘Niet dat ik weet, maar dank voor de bezorgdheid’. En dan komt er toch wel een verhaal die mij anders laat denken over deze opmerkingen. In deze baai is er iemand die ‘s nachts naakt rondzwemt om zeilboten te bestelen. Hij heeft een voorkeur voor catamarans omdat je daar makkelijker aan dek klautert. De dorpsbewoners proberen hem al een poos op heterdaad te betrappen. Vanochtend vroeg was het dan eindelijk raak. John zag de naakte zwemmer uit het water komen en ging als een malle achter hem aan. Helaas kon hij hem vanwege zijn glibberigheid niet te pakken krijgen maar als bewijs had hij wel zijn uitgevallen slippers. Nu kan hij eindelijk naar de politie met het verhaal. Later horen we inderdaad dat onze catamaran-buurman ’s nachts bezoek heeft gehad.

Worden we paniekerig na zo’n verhaal? Gaan we meteen een stroomdraad spannen rond de reling? Noem ons naïef maar dat gevoel wil nog niet echt over ons komen. Natuurlijk zorgen we voortaan dat de laptop en tablet niet voor het grijpen liggen in de kajuit maar om nou de boel ’s nachts op slot te doen? Het kan toch niet zo zijn dat 1 gek de hele veiligheid hier bepaalt? De veiligheid die wij voelen is die van de bezorgde en oplettende eilandbewoners. De veiligheid die wij voelen is die van een John die altijd in de buurt is om ons uit de brand te helpen. Als ons drinkwater op is bijvoorbeeld, of als de motor het niet meer doet nadat Bart weer eens een foutje heeft gemaakt bij het vervangen van het dieselfilter.
Dankje John en Canouan bewoners!

Rayman – eiland St. Vincent

Daar loop ik dan, door een donker bos in de schemering achter Rayman aan, de rasta man die ik nog maar een uur ken. Uiteraard ben ik blij dat Bart ook bij ons in de buurt loopt maar toch… Als deze man kwaad zou willen zou hij ons ook heel ergens anders heen kunnen brengen dan een ‘mooi uitzichtpunt’. Toch is er geen vezel in mijn lijf die zich onveilig voelt. Natuurlijk is het allereerste contact onderaan de berg wat aftastend. Maar na een eerste goede indruk is het ook een heerlijk gevoel om je over te geven aan het vertrouwen in de mensheid.

Rayman wees ons eerder vandaag ter hoogte van zijn eenvoudige hutje de weg naar de top van de berg. Later kwam hij achter ons aan gegaloppeerd op zijn flipflops omdat hij bang was dat we verkeerd liepen. Als we dan toch boven waren kon hij net zo goed zijn geheime marihuana plantage laten zien ‘you are white people, I trust you’. Zijn zachtaardige rasta mentaliteit kwam naar voren tijdens de uitleg over het hele kweekproces. Hoe hij voorzichtig de kleine babyplantjes omzet naar een ruimere groeiplek, hoe ze gesnoeid en verzorgd moeten worden… Dit is geen agressieve drugsbaron maar iemand die op dit arme eiland iets wil bijverdienen en verder een rustig leventje wil hebben in zijn boomhut.
En dan lopen we het donkere bos uit, het landschap breekt open. We staan hoog boven de baai met ondergaande zon en kijken neer op Tutti. Rayman gaat op zijn favoriete steen zitten met zijn jointje en zegt ‘when I sit here, I feel like the king’. Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn, dankje Rayman. 

Nigel en kornuiten – eiland St. Vincent

In de laatste paar baaien waar we verblijven op st. Vincent heerst een typisch fenomeen: de baai-peddelaar. Deze beschikt over een klein roeibootje, kano of surfplank en manier van voortstuwing is zeer divers: roeispanen, stokken met plankjes, stokken met zwemvliezen, slippers of gewoon beide handen.
De baai-peddelaar fungeert als tussenpersoon tussen de locals op de kant en de zeilers. Zo ook Nigel, een zeer ambitieuze in zijn soort; hij heeft zelfs een buitenboord motor. 2 mijl voor de kust komt hij ons op zee al tegemoet varen om Tutti de baai binnen te halen en begint gelijk met zaken doen. Voor 10 dollar helpt hij ons om een lijn van de boot naar de kant te brengen na het ankeren. Een lijn naar de kant? Wat een onzin, dat doen we nooit. We reageren dus maar terughoudend, we zullen wel zien Nigel. In de baai wordt het alleen maar erger. Op den duur cirkelen er wel drie baai-peddelaars om ons heen die luidkeels hun diensten aanbieden. Laat ons even, we willen gewoon eerst rustig ankeren! En als er een lijn moet komen hebben we zelf ook een bijboot, sjongejonge.
Maar na een poos aanhoudende koppigheid zegt Nigel een paar keer zeer nadrukkelijk ‘This is the way we do it here’. Ai ai, we moeten natuurlijk wel vriendjes blijven met deze jongens, die ons verse vis komen brengen en bovendien een oogje in het zeil houden als wij aan ’t wandelen zijn. Dus krijgt Nigel zijn zin en knoopt hij de achterkant van Tutti met een lange lijn aan een palmboom op het strand.
Baai-peddelaars hebben ook een bijzondere verkoop techniek. Ze komen vaak langs om te vragen of je vis en fruit wil kopen. Als je vervolgens zegt dat je niets nodig hebt noemen ze alsnog alles op wat ze voor je kunnen regelen. Als je hen dan niet al te hard teleur wilt stellen door iets vaags te zeggen als ‘maybe tomorrow, maybe bananas’ zul je het weten. De volgende ochtend peddelen ze langszij met een enorme bananenboom: ‘you ordered it!’. En als je niet thuis bent gaan ze naar je zeilvrienden omdat zij het dan maar moeten kopen want ‘they ordered it!’. Jaja, danku voor de service.

Papa Cojo – eiland St. Vincent

In Cumberland ontdekken we toch zo’n fantastische vallei. Elk blokje om eindigt met een volle tas met allerlei fruit: kokosnoten, cacoabonen, sinaasappels, mango’s, citroenen, papayas en nog veel meer. De fruitbomen staan op openbare grond en de mensen zijn enorm vriendelijk. Er heerst hier, zelfs onder de baai-peddelaars, een hele relaxte sfeer.
Als we weer eens terugkomen van een mooie wandeling diep in de vallei stoppen we even bij het washok van het dorp. Daar staat papa Cojo bij een roestig kraantje z’n laarzen schoon te maken. ‘What’s your name? Where do you come from?’. Na een paar zinnen komen we erachter dat deze man jaren in Den Haag heeft gewoond en nog prima Nederlands kan praten, bizar! Als klap op de vuurpijl heeft hij ook nog eens een piano thuis. Dat willen we natuurlijk zien dus we worden meteen meegesleept naar zijn huis.

Hij woont in bij zijn oma van 96 jaar oud. In de hoek van de kamer staat een zeer eenvoudig keyboard en wat geluidsapparatuur. Hij en ik spelen na elkaar allebei een stukje. We luisteren naar zijn bijzondere verhaal. Hij is weer terug gekomen naar st. Vincent maar heeft nog wel een dochter en kleinzoon in Den Haag. Helaas kan hij niet goed meer contact met ze maken omdat de internetprovider hem uit het systeem heeft gegooid. Dat vindt hij uiterst logisch want hij had al een poos niet meer betaald :). Hij laat ook heel blij een plant zien die hij uit Nederland heeft meegenomen. In Nederland zou men zo’n stukje groen waarschijnlijk naar het plantenasiel brengen, maar hier heeft niemand een kamerplant dus is het zijn grote trots.

Hij blijkt ook boer te zijn en twee dagen later zoekt Bart hem op op zijn landje. Bart wilde eigenlijk een beetje komen helpen maar daar krijgt hij de kans niet voor. Papa Cojo geeft een uitgebreide rondleiding langs al het groente en fruit en uiteraard zit de rugtas weer helemaal vol op de terugweg.
Wat een gulheid, wat een overvloed! Deze mensen leven hier in het volle vertrouwen dat geven tot ontvangen leidt, wat een wijsheid!

Ten slotte…

… willen we nog graag wat foto’s delen van onze tijd op deze eilanden. Je ziet het toffe blauwe water, Laurens & Kitty van de Tiago waar we lang mee opvoeren en gepluk van fruit. Verder hebben we weer veel gewandeld, onder andere naar de vulkaankrater van St. Vincent. We ontmoetten dieren en mensen en luierden in beekjes en op stranden. De serie eindigt met nog wat mooie luchten en foto’s van de oversteek naar Bonaire.