Allereerst willen we iedereen hartelijk bedanken die op welke wijze dan ook zijn of haar medeleven heeft getoond toen wij drie weken geleden in zo’n verdrietige en moeilijke situatie waren beland. Dit komt er wat formeler uit dan ik bedoel, maargoed. Na het posten van de vorige blog kregen wij vele reacties en dat doet ons erg goed nu wij hier in Panama toch redelijk zonder familie en vrienden zitten. 
Vanaf nu zullen we jullie iets beter op de hoogte houden, temeer omdat er veel vragen te beantwoorden zijn; hoe gaat het nu met jullie? Gaan jullie de boot nog verkopen? Zo ja, per wanneer? Gaan jullie weer in Nederland wonen? Waar dan, hoe dan?

Het gaat met ons weer goed, dat kan ik wel zeggen. Na een paar dagen van verdriet en verwarring en veel telefoon gesprekken met familie en vrienden ging het vrij snel weer beter. Jenneke heeft twee mooie schilderingen gemaakt over de miskraam en op aanraden (en kosten) van mijn beste vriend zijn we eens lekker uit eten gegaan, waarbij we Suze achter konden laten bij Sandra en Oliver, onze Duitse medezeilers.
Dat we de draad weer redelijk snel oppakten heeft volgens mij twee redenen. Allereerst stond de boot nog steeds te koop op en daar kwamen snel en veel reacties op. Uit Canada, Colombia, Costa Rica, Spanje en zelfs Nederland. Een Ierse jongen uit een dorpje 10 km verderop wilde meteen komen kijken en daar hebben we geen nee op gezegd. Dat maakte wel dat we met de Tutti goed voor de dag moesten komen, zo hadden we al snel veel afleiding en het voelde voor ons allebei goed om hiermee door te gaan.
Ten tweede merkten we allebei dat we de afgelopen drie jaar getraind zijn om voortdurend te wennen aan nieuwe situaties. Een zeilend bestaan zit vol onzekerheden en plannen wijzigen hoort daar bij. Als het je lukt om positief en flexibel te zijn wordt het reizen leuker en meer ontspannen. Het is bijzonder om te voelen dat we zelfs bij zo’n heftige tegenslag de kracht voelden om al snel oog te hebben voor de plannen die wél door konden gaan.

Nu de verkoop van de boot behoorlijk begon te lopen dachten we dat het in eerste instantie goed was om dit voort te zetten. Als we toch wilden besluiten om verder te zeilen zouden we de verkoop gemakkelijk weer stop kunnen zetten.
Die jongen uit Ierland is inmiddels twee keer langs geweest en we hebben een proefvaart gemaakt. Goh wat zeilt die Tutti toch fijn zeg. Benieuwd wat die Ier ervan vond. Hij is serieus geïnteresseerd dus wij beginnen voorzichtig te hopen op een goede afloop.

Als dat allemaal doorgaat gaan we eerst weer even in Nederland wonen. De wens voor een tweede kindje blijft namelijk. Goede vrienden hebben ons een tijdelijke woonplek aangeboden waar we natuurlijk erg blij mee zijn. We zien er naar uit om weer bij vrienden en familie in de buurt te wonen en wat leuk werk te doen. Toch blijven we allebei ook nog wel verlangen naar een reizigers leven en totdat Suze vijf is zitten we nog niet vast aan een basisschool. Daarna zit zíj vooral vast aan haar leerplicht, maar wij natuurlijk niet 😉 .
Af en toe dromen we dus weer van nieuwe reisplannetjes. Niet zo groot en ver als de afgelopen drie jaar, maar wellicht wat vrijwilligerswerk in het buitenland of met een lelijke eend naar de Noordkaap om het noorderlicht te zien. Dit moet dan gecombineerd (ik bedoel afgewisseld) worden met werk en wonen. Over dat vinden van woonruimte zal ik nog eens een blog schrijven.

Afgelopen week namen we ook afscheid van Sandra en Oliver, waarmee we een ruim half jaar intensief samen optrokken. Samen ontdekten we de San Blas archipel en de rivieren in het binnenland. Samen maakten we vuur en hadden lange gesprekken tot diep in de nacht. We liepen door de bergen en dronken ijskoud bier. En ’s morgens bedachten we de ‘coffee in the middle’: tussen onze twee boten in dronken we zwemmend onze koffie. Later werd daar de floating table aan toegevoegd zodat er ook vers gebakken brownies gegeten konden worden.
Samen hebben we veel gelachen maar konden we ook uithuilen toen we middernacht uit het ziekenhuis kwamen. Afgelopen maandag hadden we ons afscheidsdiner op de Tutti. Wij schreven voor hen een liedje en maakten een nieuwe tafel (die van hen was aardslelijk) zij schreven een lang en mooi gedicht voor ons.
Zij zetten hun reis voort, wij stoppen ermee. We zullen hen missen.



Ik typ deze blog trouwens vanuit Colombia. We zijn er even tussenuit. Dit heeft vooral te maken met ons visum. Na een half jaar Panama moet je per maand fors bijbetalen om te blijven of gewoon even het land uit. We wilden een auto huren en naar Costa Rica rijden, maar dat mocht niet. En met de bus – 22 uur – leek ons met Suze ook niet grappig.
Zeilen naar Colombia doe je niet voor even en bovendien staat de boot te koop. Een uur in het vliegtuig bleek de beste oplossing. En nu we hier dan toch zijn maken we er een mooie laatste vakantie van in Zuid Amerika. Twee weken.
In die tussentijd kunnen jullie een filmpje kijken.
We hebben in het afgelopen half jaar best eens wat beelden opgenomen, maar eigenlijk nooit de moeite genomen iets op de site te zetten. Dus nu heb ik bedacht om alle opnames eens bij langs te gaan en drie stukjes film te monteren. Elke week één? Kijken of dat lukt.
Vandaag de eerste: de oversteek van Curaçao naar Panama. Vijf dagen op zee met ons gezin.