Wow, dan kun je ineens naar KLM.nl gaan om daadwerkelijk een ticket te boeken: ‘enkele reis Amsterdam alstublieft’. Natuurlijk is dat helemaal niet onverwacht, we zijn immers al weken bezig om de boot te verkopen. Maar als het dan écht zover is kan ik soms bijna niet geloven dat over een maand ons leven er totaal anders uit ziet.

Dubbeldubbeldubbel

Natuurlijk voelt zoiets dubbel. Maar weet je wat wel het leuke is van dubbele gevoelens? Dat als het je lukt om echt in het moment te leven, je minder last hebt van de grilligheid ervan. Het ene moment geniet ik ten volle van een zonsondergang diner in de kuip. Het andere moment bedenk ik weer hoe leuk het gaat zijn als Suze met haar nichtjes en neefjes in Nederland kan spelen.
De kunst is, hoe cliché ook, om mee te gaan met die flow. Het ene moment voel ik me zo, andere moment zo, achja… zo is het maar even. Met onze ratio weten we nog steeds goed waar we mee bezig zijn en vertrouwen we erop dat er nog veel meer mooie avonturen voor ons zijn weggelegd.

Hoe gaat dat nou eigenlijk, je boot verkopen?
Dat vroegen wij ons ook af aan het begin van het proces, geen idee!
Ik zal even vertellen hoe het uiteindelijk gegaan is.

Half augustus besluiten we Tutti te verkopen. We hebben al verteld wat een drama het was om Tutti in een ordentelijke staat op de foto te krijgen. Daarnaast moeten we natuurlijk een prijs bepalen. We gaan uiteindelijk qua prijs net onder de andere ‘te koop staande vergelijkbare boten’ zitten. Dit omdat we waarde hechten aan een vlotte afhandeling. Ook maken we de keuze om het eerst maar eens zonder makelaar te proberen. We gaan voor twee verkoopsites en facebook. Eind augustus kunnen we de hele bende online gooien, spannend!

We krijgen al snel veel reacties. Die prijs werkt dus, mooizo!
Al snel merken we dat je ‘reacties’ hebt en ‘reacties’. Wat een boel eigenaardige mensen wonen er toch op deze aardbol:

  • Een Colombiaan die vooral zo snel mogelijk wil betalen, het liefst cash
  • Een Amerikaan die in Panama verblijft en de boot héél graag wil hebben maar nooit een moment kan vrijmaken om Tutti daadwerkelijk in bezit te nemen
  • Mensen die als enige zin typen ‘more pictures and information please’
  • Iemand uit Costa Rica die vooral geïnteresseerd is in de elektrische auto-pilot omdat hij totaal niet kan zeilen maar wel de boot in zijn eigen land wil hebben
  • Een Chinees die het logisch acht om een compleet chinees bericht te typen in een reactie-vak op een Engelstalige website.

Zoals we al eerder vertelden kwam er al snel een Ierse jongen als meest serieus uit de bus.
Na veel tijdsinvestering van beide kanten tekenen we op 16 september een contract. Over 7 dagen zal hij een aanbetaling doen om te onderstrepen dat hij niets liever wil dan de nieuwe eigenaar worden van Tutti.
Wij gaan eerst maar even goedgemutst naar Colombia.

We hebben een fantastische tijd in Colombia! Maar na 1 week vakantie vieren begint het toch te knagen: hij zou het geld vrijdag overmaken toch? Misschien nog maar even het weekend afwachten. Maandag nog steeds niks. We sturen een paar whats-appjes en twee dagen later een mail, maar zonder enig resultaat. Al snel zijn we er al klaar mee en hengelen we vanuit de Colombiaanse bergen voortvarend de andere geïnteresseerden weer binnen die we sindsdien op afstand moesten houden: Tutti is weer op de markt!

Maar wat een tegenslag zeg! Balen balen. Het hele gedoe heeft meer invloed op ons gemoed dan we dachten. We zouden eigenlijk bij terugkomst uit Colombia drie rustige weken hebben om alles in te pakken en afscheid te nemen. Maar nu ligt alles weer open en kunnen we opnieuw beginnen.
Maandag na terugkomst in Portobelo lopen we treurig een stuk langs de autoweg naar het pinautomaat (deze ligt 2km buiten het dorp omdat ie in het dorp telkens gekraakt werd). Ons hoofd hangt zowat op het asfalt en we kibbelen zelfs over wie de rugdrager met Suze erin moet dragen, zo sloom zijn we. Bluh!
Het voelt zo ellendig om voor de zóveelste keer een perspectief te zien verdwijnen. Niet eens rustig verdwijnen, gewoon afgepakt! Wat een sukkel is die Ier met z’n mooie praatjes, en dan niet eens het lef hebben om een fatsoenlijk berichtje te sturen!

Boosheid is op lange termijn een waardeloze energie verspilling. Gelukkig lukt het ons om de moed weer bij elkaar te rapen. Er volgen dagen vol ge-app, ge-mail en ge-bel met geïnteresseerde kopers. Uiteindelijk heb ik zelfs, om het overzicht niet te verliezen, een groot excel bestand met namen, gegevens en status van geïnteresseerdheid (nu moet ik eerlijk toegeven dat ik al snel graag iets in excel zet, heb ik ge-orven van m’n zus, dankje Maaik 🙂 ).
Alhoewel we dit keer een stuk sceptischer reageren op overenthousiaste mensen die kwelen dat ze al ‘dromen dat ze op onze boot wonen’ lijkt er al snel daadwerkelijk schot in de zaak te zitten.
Na een paar dagen concluderen we dat er drie serieuze partijen zijn: Een Duitser, die niet in staat is spoedig naar panama te komen en de boot misschien op afstand wil kopen. Een Amerikaan die nog wel even 5 weken op de Stille Oceaan zit, maar half november weer thuiskomt en een stel uit Chili, met een baby! Vooral die laatste gaat zeer voortvarend te werk.
We bellen een keer met hen en maken op hun verzoek filmpjes van de hele boot. Een dag later doen ze een bod, vlak onder de vraagprijs. Wij doen een tegenbod waarbij we nog iets dichter tegen de vraagprijs aankruipen en het is beklonken. De Tutti is voor de tweede keer verkocht! Holijadijeeej! Maargoed zo ver zijn we eerder geweest, dus niet te vroeg gejuicht.

Het gaat dus hartstikke goed! De kopers die doorpakken zijn ook nog eens onze lievelings. Het is fantastisch dat Barts noeste arbeid voor het babybed niet in 1 middag uit elkaar wordt gesloopt door een of andere ongevoelige zeeman :).
De Chilenen zijn zelfs zo vol vertrouwen dat ze al het geld al hebben overgemaakt. We vieren het met ijs, wijn, snoep en chocola :D. Ik kan helemaal losgaan wat betreft het klaarmaken van Tutti voor een nieuwe baby aan boord: speelgoed voor hem uitzoeken, knuffeltjes, beddengoed en nog veel meer. Niet al Suzes verzamelde spul kan natuurlijk mee met de KLM en dat brengt ons op het volgende:

INPAKKEN!

Dat vult nu dus onze dagen (iets exacter geformuleerd: ‘kleine dagdeeltjes van ons nog steeds rustige bestaan’). Ik word erg blij van spullen uitzoeken, sorteren, uitdelen, dus ik ben helemaal in m’n hummetje. Het is telkens zo’n bevrijdend proces:

  1. Een enórme hoop zien liggen (kleding, elektronica, boeken, gereedschap)
  2. Orde erin aanbrengen (wat heb ik dubbel? wat is te oud?)
  3. Een groot gedeelte in een vloeiende beweging de prullebak ingooien
  4. Een andere gedeelte gebruiken om andere zeilers of locals blij mee te maken
  5. Genietend kijken naar het hoopje overgebleven spullen. Wat zijn ze eigenlijk mooi zo zonder al die overbodige rommel eromheen

Goed, heb ik jullie al enthousiast gemaakt? Je hoeft niet persé te wachten op het voorjaar hoor :).

Toch willen we graag deze weken wel wat meer dan af en toe een koffer pakken. Vast nog een laatste zeiltocht maken en wie weet als hulp mee op een andere zeilboot door het Panama kanaal.

Begin november zullen we Tutti veilig in een haven achterlaten en met een auto vol koffers en muziekinstrumenten richting de luchthaven rijden. Op zoek naar huisjes, boompjes, beestjes en nieuwe avonturen!