Het is natuurlijk al weer even geleden maar hier toch nog een foto dagboek van onze reis naar Colombia. Het avontuur begon op de steiger van Portobelo. Een grote backpack, een buggy, een rugdrager en een rugtas: daar moet het allemaal mee gaan gebeuren. En het begint gelijk te gebeuren, in de bus richting Panama City.

19 september
Na twee dagen reizen stappen we uit de bus in Medellín. Eerste indruk: vies steegje, urine lucht, zwervers in de goot, parkje met nog meer zwervers op het gras. Als we echter wat verder rondlopen zien we ook veel andere dingen: kleurrijke bedrijvigheid, allerlei lekker streetfood en mooie historische gebouwen.

20 september
We beklimmen de suikerbrood-berg. Eerst een stuk met de kabelbaan over een bijna verticale woonwijk heen. Op de top staat ‘papa Dios’ zoals jongetje Santiago ons uitlegt: een Jezus beeld die de stad zegent. Suze speelt met Santiago aan de voet van het beeld en we klauteren door de fascinerende woonwijk weer naar beneden. Veel hoofden uit het raam roepen naar Suze in die gekke rugtas, vervolgens verdwijnen de hoofden om hun vrienden en buren te roepen om ook te komen kijken.

21 september
Vandaag ontmoeten we zeilvrienden die we drie jaar geleden in Spanje voor het laatst zagen. Geweldig om hen weer te ontmoeten en leuk voor Suze om eindelijk haar kraamcadeautje in ontvangst te nemen :).
We stappen in een kabelbaan die maar niet op lijkt te houden: huizen, bomen, huizen, bomen, bomen, bomen, bomen… In het midden van dit grote woeste bos ligt opeens een fantastisch wandelgebied met keurige draaihekjes en futuristisch ogende eetgelegenheden.

22 september
Voor mij begint de dag letterlijk in tranen. We wandelen met ons hele boeltje naar een nieuw hostel. Langs de weg zitten jonge migranten moeders met babies en kleine kindjes hun handen op te houden. Nu ik zelf een baby heb hou ik dit niet droog: je zou hier maar zitten met je kindje… uitzichtloos… Ik geef wat ik op dit moment kan geven (geld en luiers) maar het voelt niet goed, om dit te verbeteren is natuurlijk veel meer nodig…
Als contrast geniet ik ‘s middags enorm van mijn me-time: lekker in m’n eentje een paar uur in het Medellin Modern Art Museum.

23 september
Vandaag gaan we naar de wijk Comuna 13. Nog niet eens lang geleden was buitenspelen voor kinderen hier ondenkbaar. Door deze wijk liep een aanvoerroute van drugs en was er een constante oorlog sfeer tussen de verschillende bendes en de politie. Nu is de wijk totaal getransformeerd: fantastische graffiti schilderingen en zelfs roltrappen en glijbanen die je gemakkelijk door de verticale straatjes transporteren. Liam (9) klautert met Bart door de smalste hoogste straatjes en laat hem de kogelgaten in de muur zien. Ook wil hij graag de backpack met Suze dragen, wat nog lukt ook.
Laura gaat al naar de middelbare school en leert ons Spaans.

24 september
We gaan de stad uit! We stappen in de bus voor een urenlange rit richting bergdorp Jeríco op 1900m. Je kunt wel raden hoe misselijk ik was als Bart bij het zien van een geweldige oude Renault 4 langs de kant van de weg niet eens iets tegen me durft te zeggen. Maar we overleven het en stappen uit in een nog fijner klimaat dan in de stad. We slapen in het dorp op een matras dat lijkt op een pak oude kranten. Tsja als je in een authentieke woning wilt verblijven zul je het weten ook.

007 – Zaterdag 25 september
We ontbijten aan de voeten van een Jezus beeld. Ook hier staat hij zegenend op de heuvel naast het dorp. Vervolgens wandelen we met een Russische dame door de bergen. Ze is een heuse backpacker en wisselt om de 500 meter van schoenen naar sandalen of omgekeerd.
Verder genieten we van ons nieuwe hostel en het goedkope maar voortreffelijke uit eten op het dorpsplein. Voor 7 euro eten we twee pizza’s met bier en cappuccino na: daar kun je niet tegenop koken toch?

26 september
Ons nieuwe hostel ligt iets buiten het dorp met een fantastisch uitzicht, hier willen we niet meer weg. Vandaag houden we een rustdag zodat Suze eindelijk tijd heeft voor nuttige zaken als stenen verzamelen, bloemen aaien en met de hond spelen.
’s Avonds hobbelen we over de keien naar het dorp met de buggy. Als wij daar weer eens genieten van heerlijk eten valt Suze in slaap. We nemen een Tuktuk brommertaxi terug.

27 september
De enige uitgezette wandeling hier hebben we gelijk de eerste dag al gelopen, grijpgrage wandelaars die we zijn. Dan maar wat anders proberen: in alle vroegte wandelen we richting een dorp in de buurt. We komen een comité tegen incluis de burgermeester van het dorp dat onderweg is naar de inwijding van een uitzicht punt op de berg. Ze willen heel graag dat we meegaan, misschien omdat wij de totale toeristenstroom vertegenwoordigen die met deze verbeteringen van het natuurgebied hier ooit op gang gaat komen. Wij voelen ons weer eens bofkonten als we eersterangs zitten bij de muziek en de dans die ermee gepaard gaat.

28 september
Deze dag loopt niet. Wij lopen wel, naar een ander hostel. Maar onderweg hebben we opeens zó geen zin meer, alle energie stroomt uit ons lijf. We geven op en slenteren terug naar het dorpsplein. En weetje wat er dan gebeurt als je zielloos achter je cappuccino de dag langzaam door je vingers voelt glippen? Dan komt er een fanfare zich klaarzetten vlak voor je neus, een fanfare! Onderdeel van een veel grote optocht! Blijkt het ineens een feestdag te zijn. Nog snel een snoetepoets voor het jonge trommelaartje (weet je nog Bartje van vroeger…) en gaan met die banaan! sjonge, dat was op het nippertje zeg.

29 september
We staan om 6:00 op voor een fikse wandeling richting de rivier. Heerlijk koel en prachtig al die ochtendmist tussen de bergen en koffieplantages. We moeten op tijd terug zijn want…. ik ga vliegen! 😀 Ik droom bijna elke nacht dat ik kan vliegen en nu gaat het eindelijk in het echt gebeuren. 11:30 ren ik geketend aan mijn mede-paraglider de heuvel af zo de lucht in. Een half uur zoeven we in de thermiek op en neer, scheren langs bergkammen, over rivieren… Wow wow wow!

30 september
Vandaag genieten we een laatste dag van het bergdorp. We maken nog een wandeling en nemen op de terugweg afscheid van de mensen in het straatje bij het hostel. Het is zo gezellig dat iedereen altijd tijd heeft en door het lekkere weer altijd buiten is. Maria van het hostel krijgt het voor elkaar om Suze zo lang stil te laten zitten om een fantastisch vlechtwerk in haar haartjes voor elkaar te krijgen, ongelofelijk :).

1 oktober
Dit was niet mijn favoriete dag… zucht…. Na de lange busrit terug naar Medellín worden we geconfronteerd met het hoofdpijndossier ‘PCR test’. Na nogmaals een lange reis heen en weer naar de testlocatie komen we op onze laatste benen een hostel binnen gestrompeld. Nét als we compleet geïnstalleerd zijn worden we er weer uit gebonjourd omdat kinderen blijkbaar niet welkom zijn :s aaah! Goed, na veel gedoe gelukkig een nieuw hostel gevonden. Om toch nog de moed erin te houden werd ons gelukkig nog wel 1 fantastisch ding gegund: een geweldig vegan restaurant vlak naast de deur. In ieder geval heerlijk gegeten! 😀

2 oktober
We bezoeken nog wat dingen in de stad die er in de eerste dagen bij ingeschoten zijn. Zo lopen we ineens in een museum met een enorm zee aquarium. Suze vind het erg interessant maar wij worden allebei een beetje triest van de uitdrukking in de oogjes van de vissen. We hadden ze graag ontvoerd naar de koraaltuinen van San Blas.

3 oktober
9:00 zitten we in een taxi richting de airport. Na een soepele terugreis zijn we 19:00 bij de Tutti terug. Die ligt zoals altijd nog trouw op ons te wachten achter zijn ankertje.