Wat een overweldigend aantal reacties op onze vorige blog, dank jullie wel! Fantastisch om te merken dat zoveel mensen meeleven met ons nieuwe avontuur. Hierbij een iets uitgebreidere blog dan de vorige keer.

We krijgen dus een baby!
Na acht jaar huwelijk is het dan eindelijk zover, we krijgen een kind. Ik vond het best moeilijk om het zo lang stil te houden – wat ook maar half gelukt is – maar een paar weken geleden hadden we een hele positieve 13 weken echo dus toen mocht het de wereld in. Ons kind werd door zijn beweeglijkheid al gelijk gedoopt tot ‘bouncy baby’. Alsof ie zelf zei: ‘Nu kun je het heus wel vertellen hoor, ik kom eraan’.

Toen we met z’n tweeën uit Nederland vertrokken dachten we er heus wel eens over na: ‘hoe zou het zijn om met z’n drieën terug te komen?’. Die gedachte voelde meer als verre droom, we waren er absoluut niet planmatig mee bezig. Als het komt, dan komt het en dan zien we wel hoe het verder gaat. Onderweg kwamen we af en toe een zeilend stel tegen met een kleintje aan boord. Toen begon het wel meer te kriebelen. Wat een fantastisch leven voor een kind! En wat geweldig om als ouders de eerste tijd van je kind zo intensief mee te kunnen maken. De voorgaande jaren voelde het soms alsof dat niet voor mij bestemd was, maar ik was nog jong en vond het niet heel erg. Maar nu veranderde ons ‘we zullen wel zien’ toch langzamerhand in iets wat leek op een kinderwens.

‘Dus toch!’
‘Ik weet het zeker Bart, al zolang zo’n hoge temperatuur is niet normaal’. Mijn gezicht komt niet helemaal overeen met wat ik uitspreek, ik kan het helemaal niet geloven. Voor de zoveelste keer tijdens deze oversteek naar Bonaire uit ik mijn verwarring. Mijn lichaam zendt signalen uit die toch heel duidelijk bij een zwangerschap horen maar ik verkeer nog in de grootste ongeloof. ‘Ja Jen, doe maar rustig, we weten ook nog niks zeker’ zegt de kapitein ‘we moeten echt wachten tot Bonaire’. ‘Ja maar jij voelt mijn lichaam niet, ik weet het echt bijna zeker!’ breng ik daar weer tegenin. Het is alsof het weer zich naadloos aanpast aan deze weifelende onrust: windstiltes worden afgewisseld met plotselinge buien. Ik kan niet wáchten tot we er zijn. ’s Avonds eten we nasi bij zonsondergang en bedenken namen voor ons kind, terwijl we niet eens zeker weten of ik zwanger ben.
Na de eerste nacht goed doorslapen in de haven van Kralendijk kan ik de onzekerheid niet meer aan, en ga die zwangerschapstest onmiddellijk opgraven. Nadat ik me gedoucht heb kom ik ietwat gespannen terug aan boord met de ingepakte test. Samen onthullen we de uitslag: ongelofelijk, twee streepjes. Dus toch! Na een fantastisch blij moment met z’n tweeën ren ik de steiger op. Tiago ligt naast ons in de haven en leven op de voet mee met de situatie. Kitty en Laurens zien me aankomen en zonder woorden weten ze al genoeg. Wat heerlijk om op zo’n moment, ver van familie, een allerdikste lieve knuffel te krijgen van mensen die op dat moment het allerdichtstebij staan :D.
We vieren feest met Albert Heijn appeltaart.

Hoe ik me voel?
Het gaat hartstikke goed! Het lijkt alsof ik al mijn misselijkheid het afgelopen jaar al verspild heb aan zeeziekte, dus dat scheelt weer. De eerste twaalf weken had ik wel af en toe een vlaag misselijkheid als ik te laat ging eten maar uiteindelijk viel het allemaal erg mee. Ook heb ik af en toe momenten waarop ik me extra moe voel. Maar door de extreme warmte hier is het soms lastig te zeggen of dat door de zwangerschap komt. Bart is enorm lief en ijverig. Hij repareert alles aan boord dat stuk gaat, haalt water, kookt eten… Als ik af en toe perse moet liggen of zitten en even niks kan is dat geen enkel probleem.
Psychisch is het nog wel wennen, het voelt erg surrealistisch. Jarenlang zag ik allerlei mensen om me heen zwanger worden en ‘deden wij niet mee’. Zo surreëel het een jaar geleden leek dat ik nu zélf zwanger zou zijn, zo surreëel voelt het nu als ik aan mezelf denk met een enorme buik. Laat staan dat ik me al kan voorstellen hoe het écht is om een eigen baby in mijn armen te houden… Ik hoop dat mijn gevoel van zekerheid nog zal groeien, net als mijn buik.
Tot die tijd helpt het me om alvast bezig te zijn met de babyspulletjes die we meekregen uit Nederland, filmpjes te kijken van de echo’s en na te denken over de nieuwe inrichting van de boot. Zo haakte ik alvast een roze flamingo, ter ere van het leukste dier van Bonaire.
En ik moet zeggen, al jullie reacties en meeleven helpen me ook. Het is nu écht zo, iedereen mag het weten!

Waar wordt de baby geboren?
Nu is het natuurlijk tijd om nieuwe plannen te maken. Zonder deze omwenteling waren we erg graag komend april het Panamakanaal doorgegaan naar de Stille oceaan. Er wacht ons daar een fantastisch zeilgebied met allerlei onbewoonde eilanden en atollen. Echter… nu wordt, als alles goed gaat, exact in april ons kind geboren. We hebben dus 1,5 jaar te vullen hier in het Caraïbische gebied. Allereerst gaan we op zoek naar een geschikt land voor de geboorte:

  • Op Curaçao spreken ze Nederlands en hebben we nu al een fijne kraamkliniek gevonden. Het eiland is echter enorm droog en warm, de ankerplek is erg winderig en we zien nóg acht maanden zonder mooie wandelingen eigenlijk niet zitten.
  • In Colombia kun je dan wél weer mooi wandelen en schijnt de zorg ook goed te zijn. Maar het lijkt me best pittig om bij een eerste bevalling Spaans sprekende artsen naast m’n bed te hebben.
  • Nederland zou een uitvlucht kunnen zijn. Maar dan zouden we in februari al van de boot af moeten omdat ik anders niet meer mag vliegen. Hier op de boot is ons leven, hier willen we ook het liefst onze kersverse baby na z’n eerst dinghy tocht over de drempel dragen.
  • Een eiland als Martinique trekt ons ook erg. De natuur is mooi en het is officieel Europa (Frankrijk) dus misschien verzekeringstechnisch praktisch. Alleen is het een zware oversteek om tegen de wind en de stroom weer ‘terug’ te zeilen naar het oosten, als het überhaupt al kan in januari.

Zo plussen en minnen we rustig verder. Het hele keuzeproces gaat ook vooral om zorgverzekeringsdekking dus dat is allemaal niet zo eenvoudig.

Planning
Tot december blijven we sowieso op Curaçao. Op dit moment zijn we druk bezig om Tutti een opknapbeurt te geven. Daarnaast ben ik piano leerlingen aan het verzamelen en hebben we een leuk oppas adres met twee lieve meisjes.
Er is nu veel onzekerheid over de planning: gaan we in december weg? In januari? Of moeten we toch hier blijven? Ik vind dat niet zo leuk zwanger zijn en zie erg uit naar het moment dat er meer duidelijkheid komt. Mijn hoofd voelt een beetje zwaar van al het geharrewar met verzekeraars, financiële overwegingen en torenhoge ziekenhuis offertes.

Gelukkig is er ook genoeg moois om naar uit te kijken. Hoe zou het zijn om straks met z’n drieën verder te zeilen…? Colombia, San Blas, en wie weet uiteindelijk wel de Pacific in. Hoe fantastisch zou dat zijn! 😀


We hebben alvast wat dinghy’s verzameld voor de kinderen. Onze rode dinghy ging lek en nu hebben we ineens vijf bijbootjes! Je bent krijger of je bent het niet.