Vlak voor de feestdagen lag opeens twee-derde van de Tutti crew in het ziekenhuis, dat was niet helemaal de bedoeling. Voor mensen die geïnteresseerd zijn in het Curaçaose ziekenhuisleven: hierbij mijn dagboek.

Maandag 16 december
Al dagen loop ik met een verkoudheid. Ongelofelijk zou je zeggen in zo’n tropisch gebied. Maar zo wonderbaarlijk is het niet: de ‘winter’ is hier begonnen. Dat betekent frissere lucht, meer wind, regenbuien en een griepvirus dat rondwaart over de werf. Ondanks mijn keelontsteking wilde ik gisteren persé pianospelen bij een koor. Onder invloed van paracetamol heb ik die missie volbracht maar vandaag mag ik de prijs betalen. Ik kom de boot niet af, amper mijn bed uit en voel me enorm belabberd. Ik zie vooral op tegen de nacht. Door mijn hoestbuien kan ik niet rustig worden, de afgelopen nachten waren ook al zwaar. Na lang uitstellen kruip ik toch maar naast Bart in de bedstee. Na een uur verschillende houdingen proberen en het steeds benauwder krijgen door het slijm in mijn luchtwegen geef ik het op. Dit gaat niet meer. We moeten naar het ziekenhuis.
Ik gris nog snel mijn lievelings trainingsbroek mee en wikkel me in doeken voor de tocht in de dinghy. We maken Normen wakker op de werf en mogen zijn auto mee. Om 23:00 strompel ik de lege wachtkamer van de spoedeisende hulp binnen. Waar ik me al op instelde gebeurde: er volgt een papierwinkel waar je u tegen zegt. Na een uur heeft er nog geen dokter naar me gekeken maar is wel mijn paspoort twee keer ingescand en hebben we allerlei gegevens drie keer verteld én opgeschreven. Als ik eindelijk bij de ‘incheck-arts’ welkom ben staan we na 5 minuten weer buiten: ‘Je temperatuur is oké (ja, ik zit onder de paracetamol), je bloeddruk is goed, je hoest alleen een beetje’. De conclusie is dat ik geen spoedgeval ben en dat ik naar mijn huisarts moet gaan. Huisarts? Ik kom voor de aanstelleritis ‘s nachts naar het ziekenhuis?! Ondertussen kan ik steeds slechter ademen en zit als een ingedoken vogeltje in de wachtkamer. Na veel gebel vinden we een huisarts die nachtdienst heeft en gaan we toch maar de auto weer in. Nouja, om langdradigheid te voorkomen: Na veel kastjes (apotheek voor antibiotica) en muren (huisarts) komen we met een stevige brief van de huisarts weer terúg bij de spoedeisende hulp. Het is nu WEL spoed blijkbaar en na 10 minuten lig ik eindelijk op de behandeltafel. Het is intussen 3:00 ‘s nachts en er is weinig van me over. Bij elke korte adem die ik neem reutelen mijn longen als een bruistablet, ik ben verkrampt door de benauwdheid en heb 40 graden koorts omdat de pillen zijn uitgewerkt. Omdat ik al vanaf 23:00 snak naar een vriendelijke dokter ben ik erg aan het huilen.
Maar dan gaat het snel: bloed prikken, urine testen, longfoto’s, infuus inprikken, beademing in m’n neus… Met de diagnose bronchitis/beginnende longontsteking beland ik toch op de afdeling gynaecologie. Een hele geruststelling dat ze de baby zo goed in de gaten houden.
Daar lig ik dan met al die slangen aan m’n lijf en de gedachte dat Bart straks weg moet. Ik had nooit verwacht dat dit zou gebeuren dus ben nog ’n beetje overstuur. Toch voel ik dat ik nu in goede handen ben en krijg ik gelukkig wat tijd om rustiger te worden voordat we afscheid moeten nemen.

Dinsdag 17 december
Na 2 uur onrustige slaap word ik voor het eerst van mijn leven wakker in een ziekenhuis. Ik wist niet dat in het ziekenhuis liggen zo vervelend is. En dan heb ik het niet over het ziekenhuis zelf hoor, het Curaçao Medisch Centrum is spiksplinternieuw. Maar wat een ellende als je niet eens in het ziekenhuis kunt líggen. Mijn hoofdeind staat in een hoek van bijna 90 graden t.o.v. mijn voeteneind anders krijg ik het benauwd. En dan dat infuus en die beademingsslang…

Ik verken langzaam de mogelijkheden van deze kooi. Die slang kan ook gewoon uit af en toe en dat infuus zit aan een rijdende kapstok waarmee je kunt lopen: check!
Als ik dan ook na een paar saaie uren een kerstkoor op de gang hoor neem ik de proef op de som. Ik strompel met kapstok en al mijn kamer uit en geniet van een Afro kinderkoor dat in mooie gekleurde capes langs komt gezongen.
Er wordt een hartfilmpje en een echo gemaakt van de baby. Alles is gelukkig goed, ik voel ‘m ook regelmatig bewegen.
Het is bezoekuur! Heerlijk om elkaar weer te zien. Bart is nog moe van de slapeloze nacht en kruipt gezellig naast mij op het bed. Hij helpt me ook onder de douche. Ik geniet enorm van het warme water want door het hoesten en verkrampen heb ik behoorlijk spierpijn in mijn schouders en buik. Fris gedoucht loop ik met Bart en onze trouwe vriend kapstok een stukje in de gang. We sneaken het balkon op door de nooduitgang om de tropische lucht in te ademen en schepen te kijken op zee. De pret is maar voor even want een zuster spot ons en komt subiet melden dat dat absoluut niet de bedoeling is. Jammer 🙁

Woensdag 18 december
Er blijkt een zeer besmettelijk griepvirus in mij te huizen. Vanaf nu komt iedereen, van schoonmaakster tot longarts, in ebola pak mijn kamer binnen. Behalve Bart natuurlijk, die leeft immers al dagen in een boot vol bacillen. Het ergste vind ik eigenlijk nog dat ik zelf de kamer niet meer uit mag… :(.
Ook constateer ik vandaag een merkwaardig verschijnsel. Willekeurige zusters lijken op willekeurige tijdstippen willekeurige pilletjes te komen brengen die ik nú moet slikken. Ik vertrouw het niet en maak een schema van wat ik wanneer inneem. Vanaf nu run ik mijn eigen apotheek.
Mijn infuus lekt en er zitten allemaal vieze vlekken op mijn laken. Als ik vraag of er een schone is zijn de lakens helaas op. Later blijkt ook de paracetamol op te zijn, gelukkig heeft Bart nog een pakje in zijn rugtas 🙂
De tweede helft van de dag heb ik een duidelijke terugslag. Het zuurstofgehalte in mijn bloed is nog erg laag dus ik moet toch de beademing slang weer in. Al slaat de antibiotica nu aan, ik ben er nog lang niet en moet echt oefenen om geduld te hebben. Bart gaat bezorgd weer naar huis na het tweede bezoekuur.

Donderdag 19 december
Ik heb zin om Arjen Lubach te kijken op de tablet. Waarom is die man zo grappig? Ik moet telkens verschrikkelijk hoesten als ik moet lachen. Nouja dan schakel ik maar over op MAX programma’s. Bij het ultra suffe programma ‘droomhuis gezocht’ droom ik nu dus weg over al die leuke landen waar mensen willen wonen. Ik zie Bart en mij al helemaal zitten voor onze blokhut in Lapland, helemaal rustig zonder hoestbui.

Veel vrienden hier op het eiland leven met ons mee en willen graag wat voor ons doen. Helaas is hier in het ziekenhuis geen ruimte voor vrijwilligers maar we bedenken wat anders: ondersteuning voor Bart. Hij werkt op de werf en is de hele dag aan het racen om alles te combineren met de ziekenhuisbezoeken. Vandaag komt Anne een heerlijke warme maaltijd brengen. Ik mag ook mee eten want precies rond etenstijd is het bezoekuur, jummie!
Wat ik verder te eten krijg in het ziekenhuis? bij mijn opname hebben ze netjes in het systeem gezet dat ik vegetarisch eet maar daar wordt verder niet echt wat mee gedaan. De zuster kijkt alsof ze water ziet branden: ‘Eet u ook geen kip? Wilt u alleen de aardappels en de groentes?’. Andere keren krijg ik het vlees gewoon op mijn bord en schuif ik het snel door naar Bart als hij er toevallig is. Verder heb ik niets te klagen hoor, bij het ontbijt heb ik bijvoorbeeld elke dag een heerlijk eitje.
De longarts komt voor het laatst langs en is erg positief. Ik heb geen beademing meer nodig, geen infuus en geen inhaleermedicijnen: het gaat echt de goede kant op nu!

Vrijdag 21 december
De zaalarts komt melden dat ik wel naar huis zou kunnen. Gek genoeg geeft me dat een dubbel gevoel. Toen ik hier kwam wilde ik niets liever dan snel weer weg. Nu zie ik er toch een beetje tegenop. Al ben ik aan de beterende hand, ik voel me nog wel erg kwetsbaar. Om nu weer terug gaan naar de boot zonder douche, zonder airco en elke keer in en uit die dinghy klauteren… Het lijkt of ik in mijn hoofd even geen plek heb voor al die ongemakken waar ik normaal gesproken prima mee kan leven.
Ik huil uit bij Bart en hij belooft Tutti te gaan opruimen en schoonmaken zodat het een fijne plek wordt om thuis te komen. Er zijn ook genoeg mensen waar ik zou kunnen logeren maar dat geeft ook een hoop onrust met heenenweer rijden. We gaan het gewoon proberen en gelukkig mag ik van de arts nog een laatste nachtje blijven.
’s Avonds nog even gezelligheid van Barbara en Arend. Ze komen langs om bloemen te brengen namens de kerk, wat lief dat iedereen zo meeleeft. De dominee en zijn vrouw zijn ook al twee keer geweest.

Zaterdag 22 december
Na een recordslaaptijd van wel 5 uur wordt ik om 7:00 wakker met twee zusters naast mijn bed. Voor ik het weet krijg ik een kwak koude contactgel op m’n buik en een paar sensors strak eromheen gebonden. Tsjongejonge, daar heb ik echt geen zin in ‘s ochtends vroeg… Waarom alweer?! Gisteren zijn jullie nog geweest voor de babycheck. ‘nee mevrouw, dat moet echt elke dag’. Jaja, nu opeens… 🙂
Om 11:30 komt Bart én het laatste ziekenbezoek. Wendy en de jarige Mees komen nog even het nieuwe ziekenhuis bewonderen en een fantastisch kerstcadeau brengen. Na de gezelligheid is het tijd voor papierwerk. Bart loopt wat balies af om mij vrij te pleiten. Dat lukt, heel fijn! Om 14:00 loop ik al waggelend het ziekenhuis uit. Wat kan de buitenwereld dan ineens overweldigend zijn…
We hoeven alleen nog even langs de apotheek om pillen te halen om de kuur af te maken. Maar nee hoor, ‘die zijn op het hele eiland niet meer verkrijgbaar mevrouw’. Hoe graag ik ook naar de boot wil om uit te rusten, we móeten weer terug naar het ziekenhuis. Gelukkig gaat Bart het allemaal regelen. Uiteraard hebben ze daar nog wel een doosje pillen liggen maar omdat ik officieel ontslagen ben mogen ze die niet meer geven :s. Nouja, ik zal jullie de verdere details besparen maar na 1,5 uur geharrewar krijgt Bart het voor elkaar dat ik gewoonweg mag stoppen met de kuur. Briljante oplossing.
Om 16:30 ben ik dan eindelijk terug bij de boot. En wát voor boot! Zonder enig overbodige rommel, alles opgeruimd en schoongeboend. En als kers op de taart een vers gebakken boterkoek op tafel. Enorm dankbaar voor zo’n lieve, zorgzame man duik ik eindelijk onze vertrouwde bedstee weer in.

Als afsluiting nog wat foto’s van onze kerstvakantie. We vieren kerst en oudjaar in een heerlijk oppashuis. Het is een mooie plek om verder aan te sterken. We genieten van ijskoude drankjes, ons kerstdiner, het zwembad en het wandelen met de oppashond.

Hele mooie jaarwisseling allemaal!