Hello, this is Sailing Tutti speaking. From the Netherlands. Over.
Nouja, sailing sailing…
Goed, om een kort verhaal lang te maken; we zijn in Nederland. Al een tijdje.
Eind september besloten we  – na maanden van afwachten – de regie over ons leven een beetje terug te pakken en zo kwamen we in ons thuisland terecht. Het leek ons fijner om de maanden oktober en november (misschien december) in Nederland te wachten dan nog langer op Curaçao te blijven. De belangrijkste redenen waren sociale contacten (eindelijk konden we Suze aan onze bekenden laten zien) en werken. In Nederland kunnen we makkelijker en sneller geld verdienen om het vervolg van de reis te financieren.

De stand van zaken na een dikke maand: prima.
Suze vindt het zichtbaar heerlijk om iedereen weer te zien, ook al is het de eerste keer. Iedereen zegt aah en ooh en wat is ze lief. Dat hoor je nou eenmaal te zeggen over een baby. Toch weet ik zeker dat niemand liegt.
Voor Jenneke en mij is het ook goed om familie en vrienden weer live te kunnen spreken en andere jonge ouders met kinderen te ontmoeten. Wij leren het één en ander bij over de praktische zaken met een jong kind en we kunnen zelf wat relativerend spreken over de wijsheid die in Nederland geldt.

We genieten enorm van het leven hier in Nederland. Opa Zweers huurde voor ons een vakantiehuisje in Dalfsen, omdat ons plan om in een caravan te gaan leven werd afgekeurd. Goeie zet, want als je niet zo opruimerig bent ingesteld is een kleine ruimte snel gevuld.
Ik had verwacht dat ik erg zouden moeten wennen aan de kou na een jaar op Curaçao geleefd te hebben, toch is dat geenszins het geval. Ik stoor mij niet aan de kou, noch aan de regen of guurheid. Het liefst loop ik meerdere keren per dag door het bos met Suze op mijn buik, of we fietsen samen een rondje langs de Vecht. Toegegeven; een kind moet wel veel kleren aan zeg!
Heerlijk om na meer dan twee jaar weer een herfst te hebben. Alles ruikt en kleurt zo mooi en de vele paddenstoelen ploppen ongelimiteerd de grond uit. We wandelen weer naar hartenlust en nemen warme thee en koek mee. Ook de vele verschillende weertypes ervaar ik niet als ‘je kan er nooit van op aan’, maar als levendige verrassingen. Veelzijdigheid, dáár kan je van op aan in Nederland! Volop zon de ene dag, nachtvorst de andere dag, lage mist en totale windstilte of donkere wolken met harde wind. En dat alles omringd door vele kleurige bomen. En ook al is het een paar dagen guur en koud dan toveren wij Nederlanders dat moeiteloos om in een knusheid binnenshuis met warme chocolademelk en gevulde speculaas zittend naast de openhaard. In de supermarkt is de verleiding bijna niet te doen. De lekkerste dingen liggen grijnzend voor weinig geld in de schappen. ’t Is maar goed dat je een mondkapje op moet, anders stond ik in de gangpaden al te eten.

Goed tot zover de vrije tijd, hoe zit het met werk? Dat gaat redelijk zoals we verwacht en gehoopt hadden. Jenneke geeft muzieklessen en workshops op verschillende basisscholen. Met de auto vol slagwerk, fluiten, gitaar, accordeon en viool probeert ze kinderen enthousiast te maken voor datgene wat het leven zo de moeite waard maakt. Ook zijn er scholen die haar vragen om over onze zeilreis te vertellen. Zo belandde ook ik een keer in groep 7 om de vele vragen van alle kinderen te beantwoorden die ons als klas al twee jaar op de voet volgen.
Maar ik doe vooral klussen bij mensen thuis. Zo sta ik de ene dag heggen te snoeien en hout te kloven en de andere dag fietsen te repareren of te schilderen. En af en toe ik ga een dagje mee met een bevriend timmerman. Ook kom ik weer bij m’n oude zorgboerderij om wat figuurlijke steentjes bij te dragen of de letterlijke mais van het land te halen.
Ik heb zelfs vier dagen antifouling lopen schuren van een zeiljacht. Goed om het zeilgevoel te behouden.
U hoort het; genoeg te doen en ik kan er van op aan dat elke dag anders is. Wat dat betreft is het net als het weer. Ja, dat is ook elke dag anders. Maar kan ook ineens omslaan. Dat het zo hard waait dat er bomen uit de grond getrokken worden.
Vorige week dinsdag, een windstille dag nota bene, trok ik geheel zelf mijn arm uit de kom. Ik kon wel janken, maar dat doe je niet. Ik realiseerde mij onmiddellijk, terwijl ik nog op de straat zat, dat het de komende weken dus afgelopen was met werken. Het was ook nog eens mijn rechterarm, een van de beste armen die ik heb! Dus die avond zat ik met m’n linkerhand over het toetsenbord te aaien om het geplande werk af te zeggen. En alsof dat niet erg genoeg is; ik kan dus ook niet meer mountainbiken, ik mag de buikdrager met Suze niet meer om en ik kan haar zelfs niet optillen of verschonen. Voor de mensen die niet bekend zijn met het probleem: 1. Het doet redelijk veel zeer. 2. In mijn geval moest ik wederom onder volledige narcose omdat de artsen ‘m er niet in kregen in mijn bijzijn. 3. Je loopt minstens een week met een mitella en het duurt wel 4-6 weken voor je alles weer met kracht kan doen… Een diepe zucht.

Mijn werk zit er dus even op. En Jenneke? Tja, haar scholen beginnen ook een beetje op te raken en bovendien ben je als gastdocent niet overal meer welkom in coronatijd.
Maar dat maakt ons zeker niet arbeidsongeschikt, want wij zouden de Tutti’s niet zijn als er weer iets anders op ons pad kwam. Zo hebben wij ons binnen één kop koffie en een Skype gesprek met een bevriend medezeiler omgeschoold tot acquisiteurs. Ik moest zelf ook even opzoeken wat het betekent, maar het komt er in oud Nederlands op neer dat we klanten gaan werven. Dat kan namelijk wel met een linkerarm en een baby.
Want u leest het goed dat we het erg naar de zin hebben in Nederland, maar tussen de regels door hoop ik ook duidelijk te maken dat we spoedig weer onze Tutti – die met z’n stalen zenuwen geduldig op Curaçao ligt te wachten – te water willen laten om onze reis voort te zetten naar de Stille Zuidzee. Je wilt toch het beste voor je kind.

Enfin, de komende maand gaan we dus nieuwe klanten werven want we mogen via het bedrijf MEERbaan van de overheid gratis dingen weggeven. U hoort nog van ons, want u bent natuurlijk precies onze doelgroep!