Spanje hebben we inmiddels achter ons gelaten, Portugal is deze weken ons gastland. Het verschil tussen die twee landen is het verschil tussen ankeren of in een haven liggen.
Spanje kenmerkt zich door de vele Ria’s waar je naar hartenlust kunt ankeren. In korte en langere dagtochten hebben we op ons gemak de kust verkend en de rust weer gevonden. Vooral de twee eilanden die we bezochten (Islas Cies) waren prachtig. Diep blauw water, dolfijnen in de ankerbaai, wandelpaden door eucalyptusbossen, prachtige stranden en een gecombineerde geur van zeelucht en dennenbomen.
In de havens genieten we vooral van de mooie steden en dorpjes en op zee maken we kennis met verschillende natuurverschijnselen.

 

Mist
Mist op zee kan eng zijn, maar ook mysterieus aangenaam.
Op een zondag ronden we kaap Finistère in de mist, die overigens niet potdicht is. De stilte is stiller dan anders en af en toe zien we flarden van de kust. Ter hoogte van de kaap trekt de mist op en komt een wonderschoon berglandschap tevoorschijn. Het doet ons aan de Zwitserse alpen denken.
Ook bij de eilanden hebben we soms te maken met mist. Die is zo plaatselijk dat je op de ankerplaats nog geen tien meter kan kijken, terwijl aan land, tweehonderd meter verder, de lucht blauw is en de zon volop schijnt. In potdichte mist steken we een paar dagen later een shipping lane over. We zijn alert, maar niet bang.

Nacht
We zeilen van Baiona naar Porto. Rond acht uur gaat de zon prachtig onder en zeilen we de nacht in. Normaal gesproken erger ik me aan een snelheid van 2,5 of 3 knopen. Maar deze nacht is alles anders. Ik ben klaarwakker en voel me fit. De hemel is kraakhelder en alle sterren staan aan. De boot glijdt geruisloos door de stilte heen. De zee is vlak en het waait heel licht. Achter de boot trekt zich een lichtgevend spoor in het kielzog. Dit zijn de fluoriserende algen die, als ze in beweging worden gebracht, geelgroen oplichten.
Plotseling zie ik op vijftig meer van de boot nog zo’n lichtgevend spoor met grote snelheid op me af komen. En van de andere kant drie tegelijk. Het blijken dolfijnen. Door hun lichtgevende spoor kan ik ze van veraf onder water zien aankomen. Al gauw zwemmen er zo’n vijftien dolfijnen om de boot: de voorstelling is begonnen. Overal licht het water op en ik zie de sierlijke dieren onder de boot zwemmen met strak omlijnde lichtgevende contouren. Voortdurend zie ik vallende sterren en rond 03.00 komt ook de maan op. Ik sta op de reling bij het roer en aanschouw deze magische nacht.
Qua geluid is het volkomen stil, qua zicht kom ik ogen te kort. Ik voel me erg op mijn gemak, terwijl ik omgeven wordt door bizarre verschijnselen. Eenmaal probeert de marifoon de betovering van deze magische nacht te verbreken. Ik zet ‘m uit, de betovering is te sterk.

Storm
Dan nu het weer.
‘De orkaan die al dagen rond Madeira zweeft komt zaterdag nacht aan land bij Portugal. Fijne avond nog’.
Ja, geen fijne vrijdagavond dus. De sfeer aan boord slaat om en we besluiten morgenvroeg alle voorbereidingen te treffen. Na de plotselinge windkracht 9 in Lelystad weten we gelukkig beter wat ons te doen staat. We werken de hele zaterdag aan de boot om ‘m voor te bereiden op het dreigende onbekende. We leggen extra lijnen, halen de genua eraf en rollen de kotterfok super strak op. Alles wat maar enigszins kan wapperen of losschieten gaat van dek. Zelfs de windmolen halen we eraf. Ook bij drie andere boten treffen we voorbereidingen omdat de eigenaren niet aan boord zijn.
Om 16.00 is het nog steeds windstil maar drukkend warm. Ik pak mijn weerboek erbij en probeer aan de luchten te zien of ik de storm kan zien aankomen. Niet dus. Om 19.00 loop ik nog even naar het strand en geniet van de dreigende luchten die dan plotseling komen opzetten.
Er steekt een windje op, het gaat beginnen.
Een beetje zenuwachtig zijn we wel. Hoe hard gaat een orkaan eigenlijk? Zijn we niets vergeten? Wat kunnen we nog doen als het misgaat? Moeten we aan boord blijven? Jenneke belt toch even met Henk de Velde. Hij denkt met ons mee, stelt ons gerust en geeft tips. Dan is het afwachten…

Rond 22.00 waait het hard uit het zuiden. De regengordijnen trekken horizontaal over de haven. Af en toe trilt de mast en de wind fluit door de verstaging. Het wordt nog echter als het om 23.30 nagenoeg windstil wordt. Precies zoals verwacht, want het oog van de tropische storm trekt exact over ons heen. Weer een uur later komt de wind uit het noordwesten, maar een stuk harder. Toch liggen we goed beschut. En omdat we de boot zo kaal hebben gemaakt klappert of flappert er niets. We lijken alles onder controle te hebben en zijn niet bang. Toch heerst er een vreemde sfeer aan boord. Om 00.30 besluiten we naar bed te gaan. Ik ga er ’s nachts een paar keer uit om de boel te controleren. ’s Morgens is de wind nog 7 of 8 bft, maar voelt als rustig. We hebben de orkaan, die overigens aan land kwam als tropische storm, goed doorstaan.

Verder buitenlands nieuws: Andrea Motis
Ik prees deze knappe jonge Spaanse jazz zangeres altijd om haar zuiverheid en timing. Ik had mij voorgenomen om – als het even kon – naar een concert van haar te gaan als we in Spanje zouden zijn. Maar precies die weken dat wij in haar land zijn, zit zij met haar stem in China. Wat is dat voor timing? En helemaal zuiver vind ik het ook niet. Nu ze terug in Spanje is zitten wij in Portugal…
Maar om u toch enthousiast te krijgen voor haar muziek deel ik een filmpje. Dus voor de mensen die tijd hebben:  zie hoe de blinde pianist een prachtig fuga-achtig intro speelt waardoor Andrea Motis bijna vergeet in te zetten.

Dankwoord
We genieten trouwens erg van alle reacties die we krijgen na het posten van een blog of facebook bericht. Het is heerlijk om al deze lieve en leuke berichten van jullie te lezen.
Dus hartelijk dank daarvoor, het doet ons goed.