Deze blog bestaat uit twee delen. Eerst Jenneke’s dagboek van de overtocht en daarna onze eerste indrukken van Afrika door Bart.

Overtocht naar de Kaapverden

DAG 1 – Zondag 13 januari – 118 mijl

Tutti Frutti

Als we willen vertrekken staat er behoorlijk veel wind uit de verkeerde hoek. Maarja, na vier dagen uitstellen gaan we niet nóg langer in Las Palmas zitten wachten. We hebben er zin in en gooien de trossen los. Het wegvaren gaat deze keer niet erg makkelijk. We worden door de harde wind haaks op de voorpunt van de buurboot geduwd. Lukas, Sarah en ik proberen met alle macht de boot af te duwen en schreeuwen bevelen naar Bart achter het stuur. Maar het mag niet baten, langzaam zien we de scepter van de zeereling doorbuigen, aahh!  Nouja, na een paar keer goed ademen zien we wel in dat dit veel vervelender had kunnen aflopen. Met deze schade durven we nog wel de oceaan op.
De rest van de dag kruisen we tegen de wind in en motoren een poosje in windstilte. Gelukkig kunnen we wel goed de nacht in met een zeilende boot op de juiste koers.

DAG 2 – Maandag 14 januari – 125 mijl

Tot 6:00 houd ik de wacht, daarna duik ik nog even mijn bed in. Om 10:00 word ik wakker met een hongerig gevoel maar ik kan niet meer eten dan een paar crackers. De rest van de dag voel ik me nog steeds niet erg lekker. Ik ben niet zeeziek hoor, ik voorkom dat ik het wordt door veel plat op de bank te liggen. Lukas is vandaag de held door pasta in elkaar te frutselen, dat kan ik gelukkig wel eten.
‘s Middags hebben we crew vergadering en maken we een wachtschema. Vanaf nu vertrouwen we Tutti de helft van de tijd toe aan Lukas en Sarah. Het zijn slimme mensen met wat zeilervaring die prima voor het schip kunnen zorgen als wij slapen, heerlijk!
Als ik ’s nachts wachtloop voel ik me niet prettig. Ik hoor allerlei kortaf Arabisch marifoonverkeer en ben telkens bang dat er een speedboot met piraten aan de horizon verschijnt. Het is nog wel wennen om voor het eerst zo’n lange tocht te doen langs de Afrikaanse kust.

DAG 3 – Dinsdag 15 januari – 135 mijl

‘s Ochtends zet Bart het tweede rif in het zeil, we gaan erg hard. Met een rif maak je het grootzeil kleiner waardoor de boot rustiger zeilt. We gaan nu rond de 6,5 knoop.
Vandaag is een veel betere dag! Na een goede nachtrust word ik wakker met ontiegelijke zin in cornflakes dus die eet ik dan ook. Ik vind het nog lekker ook en ik wordt er niet eens misselijk van 😀 Later die dag eten we pannenkoeken met fruit en zitten we veel buiten in de zon.
Vandaag ben ik de kookheld want ik kook het diner: wraps met bonenprut, salade en nootjes. Iedereen is blij.
‘s Nachts voel ik me minder lekker. De nachten op zee zijn soms erg surreëel: donkere massa buiten, ritmisch klotsen van de boot, soms weet ik niet goed of ik droom of wakker ben. Gelukkig wordt dat deze keer nog wel onderbroken door een levensecht wezen: er spoelt een octopus de kuip in

DAG 4 – Woensdag 16 januari – 141 mijl (record!)

We gaan hard jonge! En hoge golven! We surfen er vaak vanaf en de boot gaat onrustig heen en weer. We zeilen ‘butterfly’ (melkmeisje) maar halen wel wat genua weg. Vandaag is iedereen minnig en rustig. De boot knalt door de golven met zo’n 6,5 tot 7,5 knoop. Het schiet wel mooi op zo.
Weet je waar ik dan zo blij van kan worden? Op bed met de laptop ‘Heel Holland bakt’ kijken. Kneuterig, Nederlands, vertrouwd en voorspelbaar. Wie had gedacht dat dit programma nog zo’n fijn doel kan krijgen op de oceaan 🙂

Bart voelt zich trouwens veel beter dan tijdens de vorige overtocht. Hij slaapt beter en kan veel meer genieten van alles.
’s Avonds kook ik weer en wordt er door de jongens voorkomen dat de windvaan er mee ophoudt. Er waren namelijk een paar touwtjes bijna doorgesleten.
De nacht is fijn met een dolfijn… en nóg een octopus.

DAG 5 – Donderdag 17 januari – 134 mijl

Ik word energiek wakker. Opeens ben ik zat van het hangen en lummelen. Het eerste wat ik doe is  zeer acrobatisch in onze mini badkamer mijn benen scheren. Tsja, waar je al niet allemaal zin in hebt halverwege een oversteek :p Maar het kan nog gekker: op een zeker moment zie ik mezelf zelfs het interieur poetsen, meebrullend met schallende Backstreetboys. Het moet niet gekker worden, haha.
Verder kijk ik een vrouwenfilm met Sarah en kook ik een curry samen met Lukas.
’s Avonds zakt de energie een beetje in. De boot rolt erg dus zetten Bart en Lukas toch maar de zeilen naar één kant. Het wil niet echt baten, we slapen allemaal erg slecht (lees ‘bijna niet’). Er staat al twee dagen een dikke windkracht 6 wat het leven aan boord niet erg comfortabel maakt.

DAG 6 – Vrijdag 18 januari – 136 mijl

De boot gaat nog steeds erg te keer… :s In de vroege ochtend zetten we toch maar weer de Butterfly terug. Ik voel dat het tijd is voor de volgende acrobatische stunt: haren wassen. Met m’n kop in een bak zeewater, daarna afspoelen met zoet water. Het is een heel gehannes omdat je je constant moet schrap zetten door de hoge golven maar ik voel me als herboren na het waterfestijn 🙂

Tijdens het bijkomen op de bank grijnst een tros bananen mij aan. Ze dagen mij uit om banana pancakes van hen te maken, de crew is erg blij.
’s Middags is er opeens zo’n hoge golf dat we een beetje uit het roer lopen: Bart en Sarah hangen buiten aan het hekje om niet weg te spoelen en binnen knetteren er allerlei los slingerende spullen om onze oren. Toch maar even wat minder zeil voeren…
Ook deze nacht slapen we weer erg slecht door de onrustige golven. Als je binnen ligt klinken de wind en de golven ook harder. Sta je vervolgens in de kuip dan valt het weer mee. Of je went eraan.

DAG 7 – Zaterdag 19 januari

Vandaag wil het gewoon even niet.
Natuurlijk zijn we te gast hier op die oceaan en kiezen we er zélf voor om ons tussen de klotsende golven te begeven maar kan het ALSJEBLIEFT éven stoppen allemaal?!
Ik trek me de hele ochtend terug met een koptelefoon en zielige muziek. Dan mis ik even extra de lieve mensen in Nederland en het zitten op een doodgewoon grasveldje in de Thorbeckelaan.
Als ik mezelf later dwing om buiten op de bakskist te gaan zitten gebeurt er iets wonderlijks: het zien van de golven, hun doorschijnende blauwe topjes en de machtige dalen er tussenin, de zon, een paar vliegende vissen die me doen gillen als een kind… het klaart op!
Op den duur zit de hele Tutti crew buiten in de kuip. We eten chocola en schreeuwen naar de wolken die aan de kant moeten voor de zon. We schreeuwen ook tegen een vogel waarvan we wensten dat het een vliegende vis was en naar de walvissen die zich nog steeds niet laten zien. Even lekker blèren over de zee na veel hangerigheid: heerlijk!
En dan gaat het beter: Sarah en Lukas maken een heerlijk diner en ik speel piano. Toch ben ik lichamelijk nog niet helemaal lekker want ik kan nog niet veel eten.
Achja dat maakt niet uit want een nieuwe energiegolf komt aan boord: Land in zicht!!

Op de Kaapverden

Als we om 23.30 met volle maan geankerd bij ‘t eiland Sal liggen komt er een klein bootje langszij met een Afrikaanse man erin. Hij heet ons welkom en vertelt dat hij de taxi naar de wal is. Ook heeft hij veel contacten en kan dingen voor ons regelen. We praten nog wat verder en vlak voordat hij weg wil gaan vraagt ie of we misschien een biertje voor ‘m hebben. Soms komt het initiatief van gulheid meer vanuit de ontvanger dan vanuit de gever. We zijn in Afrika.
Na een half jaar in de westerse beschaving te hebben gezeild genieten we nu erg van deze totaal andere cultuur. La Palmeira is erg klein maar ze compenseren dat met hun vriendelijkheid.

Twee dagen later zeilen we ’s nachts naar het volgende eiland: Sao Nicolau. De dolfijnen geven de zonsondergang kleur en er zwemt een schildpad langs de boot. In het plaatsje Tarrafel is meer leven. Als we met de bijboot naar het strandje varen worden we steevast ontvangen door twee of drie kinderen. Zij zullen zolang op ons bootje passen en die taak nemen ze echt serieus. In ruil daarvoor geven we hen wat geld, zo werkt het hier. Wanneer er een vissersboot binnenkomt is het een drukte van belang bij de vismarkt en lopen mannen en vrouwen met grote vissen onder hun arm alsof het tasjes van de H&M zijn.

Tijdens een wandeltocht naar het hoogste punt  van het eiland – een wandeling die qua lengte weer eens uit de hand loopt – zien we vooral de armoede van het platteland. Verharde wegen zijn er niet en de ezels doen hun werk als lastdier. Boerderijtjes zijn erg klein. Twee koeien, vijf kippen. Tussen de rotsen proberen ze wat mais te verbouwen. Dit alles straalt een enorme rust uit. Je hoort nergens auto’s of machines, alleen wat gekletst, een haan en een enkele hond. 

Op de enige zondag van de week proberen we een kerkdienst te bezoeken. Uiteraard komen we te laat, maar dat begrip kennen ze hier toch niet. De kerk die we uiteindelijk vinden is precies drie meter te klein. Buiten de deur zijn nog wat bankjes neergezet en daarachter staan wij weer. Terwijl de Kaap Verdianen hun liederen zingen wordt er bij Freddy en Maaike in Engeland een zoon geboren. Hoera!

Als we de volgende dag naar ons volgende eiland Sao Vincente zeilen denken we onze eerste walvissen te zien. En terwijl de zon langzaam ondergaat en de hemel prachtig rood kleurt wordt er bij Mark en Annelies een dochter geboren. Wederom hoera!