Woensdag  12 september
Na een goede nacht slapen leggen we nog even aan in de haven. Gratis water tappen en douchen, wat een luxe 😀
Om 11:30 gooien we de trossen los en varen we met de vloedstroom mee de baai uit. Op de kaart ziet het er allemaal erg simpel uit. Even tussen die rotsen door: ‘lalalaa’. Stukje afsnijden bij dat eiland: ‘tomtiedom’. Maar wat een stomme beginnersfout weer! Dikke stroom tegen tussen Ile de Sein en het vaste land. De motor staat te loeien, we gaan amper één knoop (1 knoop = 1,85 km/u) en het water kolkt gevaarlijk om ons heen. Ja, hier hebben we ook een stromingsatlas van!! Grr… Als dan ook nog eens de dieptemeter op hol slaat en regelmatig ijzingwekkend lang op 0,00 blijft hangen, krijgen mijn zenuwen het helemaal zwaar. Ik zie ons al helemaal hangen op een rots die ‘per ongeluk’ niet op onze kaart staat. Hoewel de kaart keurig vijftien meter aangeeft.
Toch maar doorvaren, er zit niks anders op.
Ik slaak een zucht van verlichting als we op het open water van de golf van Biskaje zijn. We pakken een mooi Zuid-Westelijk koersje en lopen met een dikke 7 knoop de nacht in.

Donderdag 13 september
Vandaag krijgen we visite. Rakelings scheert er een klein vliegtuig langs onze mast en tot onze verbazing keert hij om en herhaalt zijn flitsbezoek. Ik hoop nog een beetje op een joelende groep kinderen achter het raam of een zwaaiende zakdoek. Maar helaas alleen een nors kijkende Fransman. Waarschijnlijk  met de opdracht alle verdachte voorwerpen op de golf van Biskaje te inspecteren. Of misschien is het wel een bevlogen verzamelaar op zoek naar uitbreiding van zijn fotocollectie ‘lamballen op de golf’. Je weet maar nooit.

Vrijdag 14 september
Na ruim twee etmaal op zee besluit ik niet langer onder invloed te willen leven van zee-ziekte-pillen. Van puur geluk hang ik opsekop aan de buiskap. Wat zal ik gaan doen? Koekjes bakken, tekenen, piano spelen…? Het wordt piano spelen. Ik speel Bach, omdat ze in die tijd ook van die kleine klaviertjes hadden.
Een paar maanden geleden had ik nooit durven dromen me zo goed te voelen op zee, heerlijk! 😀

Uiteraard krijgen we het niet allemaal cadeau, Bart voelt zich niet zo fit en de wind trekt aan. Midden in de nacht sta je dan ineens hard te werken. De uitgeboomde genua moet weg – dat betekent slepen met een zware metalen buis op het voordek, er moet een rif in het zeil – voor Bart veel gesjor en gehannes bij de mast en ondertussen je niet gek laten maken door een loeiende windgenerator en een stampende boeg op de golven met af en toe een bak water over je heen.
Maar alles lukt en we hebben de boot weer onder controle.

Dan ineens: wat is dat voor grote shipping lane?! Wat doen al die boten daar?
Na flink getuur op de navigatie tablet: ‘Bart, we zijn bij de Spaanse kust, jippie!’.
Bezaaid met vuurtorens, haha.

Zaterdag 15 september
Een groep dolfijnen begeleidt ons in de vroege ochtend richting La Coruña.
Wat een feest! Een nieuw land met nieuwe avonturen!

Het eerste nieuwe avontuur dient zich al snel aan als de motor niet wil starten midden in een windstille baai met een flink schip in aantocht. Ik doe een marifoon oproep aan alle schepen in de buurt of ze even uit willen kijken en Bart fikst de motor.
Een dag later proosten we in de Spaanse zon op de goede oversteek en op ons nieuw geboren neefje!

  • als je de eerste foto downloadt en inzoomt kun je precies zien hoe laat we waar waren