We hebben de laatste maanden best eens een blog gepost, maar wat we al die tijd vakkundig verzwegen hebben zijn de vele plannen en het wijzigen daarvan in de afgelopen maanden. Dat verzwijgen heeft nooit echt een duidelijke reden gehad en omdat het steeds weer iets veranderde stelden we het nog even uit.
Met deze blog maken we een soort inhaalslag.

Mei
De deur naar de Stille Oceaan lijkt zich deze maand langzaam te sluiten. Figuurlijk wel te verstaan, want de echte deuren liggen op 25 mijl afstand en gaan dagelijks wijd open en dicht. Maar niet voor ons. We wachten de situatie nu al meer dan drie maanden af en het lijkt niet te verbeteren in ons voordeel. Over het toelaten van schepen in Frans Polynesië horen we veel verschillende berichten. Ze willen open, maar blijven dicht, of alleen voor Amerikanen, of nee toch niet. Sommige boten wagen de gok en mogen blijven voor heel even. Een andere wordt teruggestuurd of krijgt een boete.
Bovendien zouden we graag willen schuilen voor het orkaan seizoen in Nieuw-Zeeland of Australië, maar deze landen blijven potdicht en dat menen ze. Er gaat een verhaal de ronde dat een Duits stel de gok waagde toch naar Nieuw-Zeeland te gaan waarop de kustwacht hun boot in beslag nam en zij op het vliegtuig zijn gezet. Onze vrienden van de Tiago is het wel gelukt om binnen te komen, een uitzondering met klasse. En onze vrienden van de Joy zijn via Hawaï naar Alaska gehobbeld, diehards. Toen zij vorig jaar aan het begin van het Corona tijdperk de oceaan overstaken kon je bij aankomst nog doen alsof je neus bloedde, nu een jaar later kan dat allang niet meer. Het is voor ons een te grote gok om met een kind in deze wirwar aan onduidelijkheden de grootste oceaan op te gaan. Bovendien begint ons geld ook een beetje op te raken door al dat lange wachten, maar allemachies wat balen we hiervan zeg. Stel je eens voor, de Pacific, Atollen, Nieuw-Zeeland, Indonesië. Stop maar met dromen, het gaat niet gebeuren…

Juni
Tijdens de vele weken in de San Blas archipel wennen we langzaam aan het idee dat we onze zeilplannen moeten herzien. San Blas geeft ons rust en ruimte om na te denken. We praten hier veel over met onze nieuwe Duitse vrienden van de ‘Ui’ Sandra en Oliver, zij hadden dezelfde droom en moeten net als wij andere plannen gaan smeden.
Met de atlas op schoot beginnen we te fantaseren hoe het zou zijn om de Tutti terug te zeilen naar Nederland. Stel je voor dat dat lukt, dat we de sluizen van IJmuiden weer binnenvaren na vier jaar, maar nu met z’n drieën! We zouden de bovenkant van de Caraïbische zee kunnen bezeilen via Costa Rica, Jamaica, Cuba, de Bahama’s om vervolgens via Bermuda over te steken naar de Azoren. Stuk voor stuk prachtige landen. Vervolgens door naar Spanje, Engeland, Zwolle. Daar strijken we dan de zeilen en stappen van boord. Voldaan. Een nieuw plan is geboren. Het wachten was alleen op het goede seizoen. Vanaf juli tot eind november is de kans op orkanen groot in dit gebied, dus we zouden pas vanaf begin december deze reis kunnen beginnen. Geeft niets, want een half jaar in Panama doorbrengen is geen straf. Met Portobelo als thuisbasis liggen de San Blas eilanden om de hoek en ook Bocas del Toro is maar anderhalve dag zeilen. Bovendien is er in de binnenlanden ook nog genoeg te zien.
Het balen van de Pacific zal niet snel verdwijnen, maar dit plan zou ook mooi kunnen worden.   

Juli
Nu zal het jullie niet ontgaan zijn dat we een mirakels lief kind hebben en we zouden haar dan ook graag een broertje of zusje gunnen. Naast onze zeilplannen en tijdschema’s die daar mee gemoeid gaan beginnen we ook te denken aan iets wat lijkt op gezinsplanning. Dat was overigens ook een reden om niet de Pacific op te gaan. Zwanger worden op één van de paradijselijke eilanden in de Pacific is tot daar aan toe, best romantisch zelfs, maar Jenneke wilde er liever niet bevallen. Daar zou het Westerse Nieuw-Zeeland geschikt voor zijn. De keuze was daarom; laten we onze zeilplannen leidend zijn en passen we onze gezinsplanning daarop aan, of andersom? Andersom inderdaad. We hebben allebei de wens om met niet teveel jaren tussenruimte eventueel een tweede kind te krijgen. Als dat lukt passen we onze zeilplannen daar wel op aan. Zo’n vaart zal het niet lopen.
Deze vorm van gezinsplanning en ons nieuwe plan om de boot terug te zeilen naar Nederland zou prima te combineren zijn. Op die manier kunnen we nog even in Panama blijven om vervolgens via de bovenkant van de Caraïbische zee terug te zeilen. In onze ideaalste situatie zouden we nog een klein jaar kunnen zeilen, in de tussentijd misschien zwanger worden om vervolgens in het vertrouwde Nederland een kind op de wereld te zetten. Of als het eerder komt ergens op een Caraïbisch eiland en dan met z’n vieren het laatste stuk zeilen. Of optie drie, en dan stop ik echt, ik zeil het laatste stuk wel met opstappers of solo, omdat Jenneke al hoogzwanger is.
Langzaam beginnen we te wennen aan dit nieuwe plan, tot Jenneke begint te vermoeden dat ze al zwanger ís. Ze wil graag een test doen, maar ik wil liever wachten. Als dit werkelijk zo is moeten wij wederom ons plan herzien. En ik heb van Toon Hermans geleerd dat zolang je iets niet weet het er ook niet is.
Omdat Rik deze weken ook aan boord is en we in de San Blas zijn peddelen Jenneke en ik een paar dagen later met een zwangerschapstest naar het piepkleine eilandje Dupwala. Na drie rondjes om het eiland te hebben gewandeld wordt Jennekes gevoel bevestigd: ze is zwanger. Zwanger! Wat?! Nu al? Ja leuk, héél leuk, maar… tjonge jonge wat nu?

Dit wordt de tijd waarin we opnieuw heel goed moeten nadenken en overleggen wat nog mogelijk is, wat goed is, en wat goed voelt. Jenneke besluit vrij resoluut dat ze erg graag in Nederland wil bevallen, en terecht. Na de geboorte van Suze in een totale lockdown zonder enig bezoek en zelfs geen kraamhulp verlangt ze deze keer naar een normale bevalling. Ik kan dat goed begrijpen en accepteer dat, maar dat betekent nogal wat. De moeilijkheden waar we nu mee zitten worden bepaald door twee schema’s die geen rekening met elkaar houden: de baby en het orkaan seizoen.
(Tjonge ik heb best veel letters nodig om alles uit te leggen, maar ik ga door)
Wat kunnen we doen?
Vanaf eind november zouden we naar Cuba of Jamaica kunnen zeilen, maar het kind komt half februari, Jenneke is dan al behoorlijk zwanger. Waar laten we de boot als wij in Nederland zijn? En gaan we dan verder zeilen met twee kleine kinderen?
Optie twee is dat we in december naar Nederland gaan, de boot hier achterlaten en dat ik dan met opstappers de boot terug zeil naar Nederland. Echter, daar zou ik vanaf maart wel mee moeten beginnen en vervolgens een paar maand mee bezig zijn. Als we dus net een gloednieuwe baby hebben. Ga ik niet doen.
Optie drie, de boot op een vrachtschip. 10.000 euro. Zoveel geld hebben we niet. En er begint zich een nieuwe vraag op te dringen: hoe graag willen wij de boot terug in Nederland hebben en wat gaan we er mee doen?

Augustus
Langzaam begint het er op te lijken dat het voor onze situatie het beste is om de boot te koop te zetten. Dat het over is met Sailing Tutti. Geen nieuwe landen meer, geen nieuwe zeeën meer. Misschien komt het omdat Jenneke het kind in haar buik heeft dat zij dit makkelijker lijkt te accepteren, maar ik heb er erg veel moeite mee. De boot terugzeilen zou een mooie afronding zijn, maar nu wordt ons zeilend bestaan wel heel abrupt beëindigd. Op mijn verzoek wachten we daarom nog even met dit hele circus en gaan vijf dagen naar de bergen, wandelen. Zolang de boot niet op internet staat is er feitelijk nog niets gebeurd.
Beetje bij beetje beginnen we ook wel weer te wennen aan dit idee. Jenneke is meteen zeer verheugd over de komst van een tweede kind, maar bij mij komt dat iets trager op gang, wat natuurlijk alles te maken heeft met de gevolgen die dit met zich meebrengt. Ik leef deze maand een soort dubbelleven; ik begin me ook steeds meer te verheugen op weer een nieuwe baby, en ik vind het ook elke dag weer jammer dat we ons zeilleven gaan stopen.
Half augustus rapen we onszelf bij elkaar en gaan aan de slag. Jenneke zoekt uit hoe en op welke sites we de boot kunnen verkopen, ik doe kleine klusjes en ruim de boot op. We moeten foto’s maken van een boot waar geleefd wordt en waar eigenlijk altijd te veel spullen zijn. Ik hoef jullie de strategie van foto’s maken dus niet uit te leggen. Het kost ons enige dagen maar dan staat de boot te koop. Het wordt nu ook wel eens tijd dat we hier een blog over posten zeggen we af en toe. Maar ik denk ook, tja hoe groot is de kans dat iemand ineens op een botensite onze boot te koop ziet staan? Maar Facebook haalt ons in. Binnen no-time krijgen we reacties en vragen als: ‘zag ik nou de Tutti te koop staan?’ Inderdaad. We hebben er zelf ook even aan moeten wennen, maar we gaan stoppen. Tutti wordt verkocht, maar we krijgen wel een tweede kind, daar kijken we erg naar uit!

30 augustus
Vandaag gaat Jenneke voor een 16 weken zwangerschapscheck naar de kliniek in het dorp. Daar wordt ze bij het maken van de echo geconfronteerd met iets ergs: de baby is veel te klein, beweegt niet meer en heeft geen hartslag. De baby is al wekenlang overleden en volgens de dokters moet er vandaag worden ingegrepen. Het wordt een nare, pijnlijke, lange dag in het slechte ziekenhuis van Colon.
Rond middernacht komen we thuis bij onze vrienden Sandra en Oliver. We huilen uit, drinken samen thee en zien onze Suze daar heerlijk in bed liggen. Wat een zegen om nu zulke vrienden in de buurt te hebben.

31 augustus
Beduusd en verslagen worden we wakker op onze Tutti.
Wat nu?
We weten het even niet meer…