Ik leg het kleine propje mens voor het eerst op ons eigen bed.
En dan komt opeens het diepe besef: deze reis gaat nooit meer hetzelfde zijn!
Ik kan me niet meer goed voorstellen hoe gelukkig we waren op Tutti zonder haar erbij.

Toen Suze bijna drie weken oud was voelden we dat het moment daar was om terug te gaan naar de boot. De lock-down maatregelen versoepelden, Suze en ik waren hartstikke gezond en dus waren er geen redenen meer om in het appartement te blijven. Toch viel de uiteindelijke beslissing om terug te gaan me zwaarder dan gedacht. Uiteraard was daar de praktische kant. We waren intussen gewend geraakt aan de warme douche, het grote bed en yoghurt uit de koelkast, maar ik wist ook dat dat niet het grootste probleem zou worden. We leven niet voor niets al bijna 2 jaar op de boot.
Dan was daar ook de lieve familie waarbij we op het terrein woonden. Die maakte het ons ook niet makkelijk om weg te gaan. Het is erg gezellig als er regelmatig iemand binnenwaait om te kletsen of baby Suze te knuffelen. We voelden ook echt hun meeleven en konden altijd bij hen terecht als er iets was. Ik heb bij het afscheid dus heus wat tranen gelaten. De meisjes waren ook duidelijk niet blij en omhelsden ons lang. We hadden, juist ook door de lock-down, zo’n speciale tijd doorgemaakt samen. En nu gingen we deze bijzondere plek, waar we papa en mama waren geworden, achter ons laten… Dat was niet niks.
Toch, hoe gek het ook klinkt, was ook dát niet het moeilijkst bij het weggaan. We hadden al vaak afscheid moeten nemen van dierbare mensen en ik wist uit ervaring dat, naast het missen van comfort, ook dit iets tijdelijks zou zijn.

Nee, het lastigste dat ik voelde was het feit dat we weer het onbekende tegemoet gingen. Het onbekende mét Suze. Tijdens onze reis had ik al vaak in het diepe gesprongen maar deze keer voelde het anders. En wel zó anders dat het bijna voelde alsof ik het opnieuw moest leren. Vanaf nu bepalen onze keuzes opeens het lot van een hulpeloos hoopje mens. Wat een verantwoordelijkheid! ‘Kan ik dat eigenlijk wel? Ze had het de afgelopen weken zo goed in ons stenen huisje. Is het voor haar echt het beste om nu op de boot te gaan leven?’. Het vloog me als piepverse moeder regelmatig aan deze dagen.

Maar gelukkig is daar dan de tijd, de besliste datum en een positief doorpakkende echtgenoot. We kunnen geen andere kant op dan richting de Piscadera baai waar de Tutti op ons wacht.
We stouwen al onze huisraad weer in de gele pick-up en nemen op een mooie manier afscheid van familie Bunnik. We spreken af dat, zodra de lock-down is opgeheven, we heerlijk uit eten gaan met z’n allen, dat is een leuk vooruitzicht. Na nog een laatste afscheidspraatje met de jongens van de security draaien we de weg op naar de stad. Als we dan over de hoge brug rijden met fantastisch uitzicht over het eiland en de zee beginnen er al wat zonnestraaltjes bij me binnen te dringen. Het lijkt een beetje op het gevoel dat ik had toen we de Surinaamse wateren verlieten: ‘het is tóch een goede keus geweest om verder te trekken!’.
Dat wordt nog eens bevestigd door het weerzien van onze Franse vrienden op de werf. We laten trots onze Suze zien! Fijn om te voelen dat we heus niet alleen zijn hier in de baai.

En wat een gaaf moment om voor het eerst met onze grootste schat in de dinghy naar Tutti te varen! Net als van autorijden wordt Suze direct rustig van de buitenboordmotor. Eenmaal aan boord kijkt ze haar ogen uit. Ze moet duidelijk wennen aan het feit dat het hier anders ruikt en er andere geluiden klinken. Ook kijkt ze zeer geïnteresseerd naar de donkere en lichte vlakken.
Toch zijn veel dingen wél hetzelfde. Ik ruik nog hetzelfde en kan haar gewoon dezelfde melk geven die ze al drie weken drinkt. Papa doet nog steeds gek met haar als ze wakker is en ze poedelt in hetzelfde badje. Het water voor dat badje warmen we eerst op in de solar douchezak. Na een paar uur is het dan rond de 30 graden en kan ze in bad.
Na twee dagen aan boord zie ik het weer eens bevestigd: bij twijfel toch maar springen in vertrouwen.

We hebben intussen al een aardige routine gevonden. Mijn dagen vullen zich als vanzelf met fulltime gemoeder en getuttel. Een aspect daarvan is natuurlijk de stroom wasgoed. Naast kleertjes en spuugdoekjes zijn daar ook een boel luiers. We knopen Suze van die ouderwetse wasbare luiers om omdat we lief willen zijn voor moeder aarde en we bij lange oversteken geen zin hebben in zakken vol stinkend afval op het dek. Ik dacht dat deze idealistische beslissing een grote uitdaging zou worden zonder wasmachine maar het valt reuze mee. We spoelen en zepen de luiers direct na het verschonen en hangen ze dan in de knallende zon aan de reling. Binnen een paar uur wapperen zijn ze weer stralend wit en droog. De natuur helpt ons dus ook weer een handje, zo komen we elkaar mooi tegemoet :).
Bart klust allerlei kleine dingetjes aan boord en speelt daarnaast de entertainer als Suze een beetje piept en ik niet beschikbaar ben. Ook werkt hij hard als vader door dagelijks jerrycans water aan te slepen en te koken.

We genieten enorm van Suze en vervelen ons nog niet met al die nieuwe dingen eromheen. Tussen 6.00 en 9.00 en 18.00 en 20.00 mogen we legaal de weg op waar we dankbaar gebruik van maken. Vaak wandelen we langs de baai of klimmen naar de top van de berg achter de werf. Tijdens die wandelingen praten we vaak over de toekomst. Eind juni moeten we van dit eiland af. Waar gaan we heen, waar kunnen we heen, waar willen we heen? Natuurlijk gaan we de sociale kring hier missen maar we hebben vooral veel zin om verder te trekken. Een half jaar op één plek voor anker liggen is soms een beetje saai en we staan te popelen om weer nieuwe gebieden te verkennen.
Door Corona zijn natuurlijk alle ‘plannen’ verworden tot dromen en hopen. Maar toch gaan we ervoor zorgen dat de komende twee maanden Tutti vertrek-klaar wordt: de zeilen naar de zeilmaker brengen, laatste roest bijwerken, motor check, apparatuur aanschaffen en natuurlijk een paspoort regelen voor Suze.
En dan met veel geduld wachten tot de grenzen weer open gaan, zodat wij de onze weer een beetje kunnen verleggen.